hani eskiler "nerede o eski bayramlar!" diyerek oluştururlar ya sıkıcı bir konuşmanın klasikleşmiş girizgahını, bu tespiti yapmak da benim için öyle bi' şey işte!
mübarek ramazan ayında, oruç mu tuttum sanki bi' gün? ya da fakire fukaraya yardımlarda mı bulundum?
evet! hiç birini yapmadım, yapamadım. oruç tutmadım belki ama, her gün düzenli bi' şekilde pide aldım. hem de saatlerce kuyrukta beklediğim zamanlar oldu! belki de ben ramazan aylarını bu yüzden çok seviyordum. sıcak pidemi alıp kolumun altına koyuyordum ve dik bi' bayırı küçük adımlarla adımlarken, ezine peyniri'ni pidenin arasına koyuşumu, o peynirin pidenin aşkından eriyişini, dilimlenmiş domateslerin pideye başkaldırışını hayal ediyordum. benimki de böyle bi' manyaklık işte! yorucu iş dönüşlerimi sıcacık bi' pideyle şenlendiriyordum.
yine bir ramazan pidesi kuyruğu ve ben kuyruğun en sonundan, bu pide kapma mücadelesine dahil oluyordum. sıra ilerlerken oruç tutan insanların ne kadar da saldırganlaştığını gördüm, yaklaşık on mümin ve bi' o kadar da mümine, sırada "acelem var iftara yetişicem, müsade eder misiniz?" bile demeden önüme geçtiler. sonra bu önüme geçen ahlak yoksunu insanlar kendi aralarında tartışmaya başladılar. sesler yükseldi, hakaretler işitildi. dönüp arkamdaki gerçek müslümanlara bakınca bi' realiteyi dillendirmekten kendimi alamadım.
"sizin gibi kul hakkı yiyen müslümanların beyinciğine sıçayım ben!"
arkadaki bastonlu amcamın günahı ne lan, ya o elinde metal 1 lirasıyla yere oturan 6-7 yaşlarındaki ufaklığın! sikeyim sizin ibadetinizi amına koyim! o gün pide almadan fırından fırladım ve hüngür hüngür ağlayarak o dik bayırı koşar adımlarla geride bıraktım. nefes nefese kalmıştım, sinirliydim.
ramazan pidesini sembolik bi' yiyecek olarak görmemden mütevellit, birnevi pideye ibadet ediyordum. resmen putperest olmuştum amına koyim! ama dinimi kimseyi kırmayacak, kimseyi üzmeyecek ve kimsenin hakkını yemeyecek şekilde yaşamaya çalışıyordum.
o gün işte, pide alamadan hüngür hüngür ağlayarak eve geldim ve kendimi yatağa attım. ne ezine peynir'ine açıklayabildim durumu ne de anarşik domateslere. sadece ağladım, bütün gece ağladım! aç uyudum ve mide ağrılarıyla boğuştum! üç-beş kendini bilmez dindar yüzünden hayattan soğumuştum ve maneviyatımı sorguluyordum efendiler!
bi' daha da pide filan almadım. mutsuzdum; ama ramazan bitinceye kadar pide filan yemedim. çünkü benim putlaştırdığım şey uğruna, insanların birbirlerini ezmesini, kırmasını, incitmesini görmek istemiyordum. hani ben onlar gibi şeyler yapsam, normal karşılanabilirdi belki: "pideye tapıyor lan manyak!" derlerdi, kimse ses çıkarmazdı. ama arkadaş sen pideyi meta olarak gör ve uğruna çetin bi' savaş ver! olmuyor, götümü siksinler ki olmuyor, sinirleniyorum!
ramazan bitti, bayram geldi. dışarıdan gelen "bugün bayram erken kalkın çocuklar!" haykırışlarıyla cebren kaldırıldım sıcacık yatağımdan. altımda don var, üstümde beyaz fanila! kapı çaldı, koşa koşa gittim.
"bayremın müpareh ossun gardaş" dedi adamın biri. belli ki para istiyordu.
işte o anda, zamanda yolculuk yaptım bre romalılar! kapımda bana avuç açmış doğan görünümlü şahin k, o gün pide kuyruğunda omzuma çarpa çarpa sıramı almış ve "yaddi sahattir bekliyiz amuğa goyim" diyerek kendini savunmuş müminlerden sadece biriydi. bense sol elinde bağlama, sağ elinde dambıl olan orhan gencebay misali gururluydum. inancıma saygısızlık etmiş, pidemi elimden kapmaya çalışırken birçok insanın hakkını yemiş bu aciz kul, kapımda para için adeta bana yalvarıyordu.
"abe para vermisen?" dedi.
"siktir git lan amına koduğumun evladı, ne parasından bahsediyorsun sen! sen değil miydin bi' tane pide için çocuğun yaşlının sırasını çalan, hakkını çiğneyen? sen değil miydin 10 dk fazla beklememek için sıradaki insanlara küfürler yağdıran? senin cibiliyetini sikeyim. siktir git kapımdan!" dercesine baktım, ama hiçbir şey söylemedim. sadece sustum efendiler! msn iletisine "susqunluqum asaletimdendir. her lafa vereceq cevabım var. ama bir lhafa baqarım, lafmı diye. bide söyleyene baqarım adammı diye" yazmış liseli bi' ergen kadar da naiftim.
çıkardım bi' malbuş yaktım, iç güveysinden hallice bi' nefes çektim ve bozuk para kutusundan üç lira alıp, bu ahlak yoksunu insana uzattım!
"bayremın müpareh ossun abe" dedi bu sefer yalaka herif. gardaş kelimesi yerini abe'ye bırakmıştı.
"siktir git lan!" dercesine baktım ama yine diyemedim, sadece sustum. kapıyı kapattım ve salona geçtim. kayınpeder beni görünce: "la oğlum git şu üstüne adam akıllı bir şeyler giy lan!" dedi. üzgün ve sinirli bi' şekilde odama doğru paytak paytak yürürken, içeride "nerede o eski bayramlar" sıkıcı bir konuşmanın girizgahını oluşturuyordu yine.
