Hiçlik... hayatının baharında bir çiçek soldu bugün. 15 ay boyunca ailesinin gözleri önünde her gün eriyen, zayıflayan, pat diye bayılıp hastanelik olan, hafta sekiz o ince bedeni dokuz hastahanelere taşınan, gidip de hasta halini görmeyi içim almasa da her gece iyileşmesi için allah'a dualar ettiğim, iyileşeceği günü umutla beklediğim bir melek bugün gerçek vasfına ulaştı. Dünya gülüşüyle baharları getirebilecek kadar güzel ve iyi bir insanı yitirdi. Ama sorsanız, ben kimin cenazesine gittim, kim için gözyaşı döktüm, o tabuttaki gerçekten o melek miydi bilmiyorum. Tıp onun öldüğüne emin lâkin biz ailecek henüz öldüğüne emin olamadık. Sanki bugün hiç yaşanmamış gibi, sanki o kanser o güleç yüzü hiç soldurmamış gibi, sanki evvelki gece telefonda annem ağlamaklı ağlamaklı bana o haberi vermemiş gibi. Şimdi bugün tabutuna sarılmış halde onunla birlikte giden ablasıyla gelip de "Heey şaka yaptık amma da safsınız!" dese, arkasından da bir kahkaha patlatsa, "hah ben biliyordum zaten böyle ölmek mi olur?" derim ve zerrece şaşırmam. Hakikaten, Dese ya şimdi mesela?
