geçmişteki acılardır günlük yazamamanın sebebi. günlükler genellikle sevindirici olaylarla beslenmez. kişinin sıkıntılarıyla, takıntılarıyla, üzüntüleriyle vs. beslenir büyür serpilir.
gün gelir de açıp eski sayfalardaki yazılanlar karıştırıldığında hatırlanan yaşanmışlıklar ile akla gelen ilk şey; "hiç mi sevinmedim, mutlu olmadım lan ben"dir. günlüğün gözyaşı dolu sayfalarının artık bıkkınlık vermesi veya yaşanan sevimli olmayan olayların bir daha hatırlanmaması isteği günlük yazmaktan kişiyi uzaklaştırır.
böylece; geçmişe dair hiçbir kanıt olmayacak, hafıza olanları bir süre sonra silecek beyinden. olayları; günlük yazıp da ölümsüzleştirmektense, yazmayıp unutulmaya mahkum etmek belki de en iyi çözümdür artık.
defter yaprağıyla veya bir word sayfasıyla dedikodu yapmak ne kadar akıllıca bir harekettir bilinmez ancak günlük tutanların yalancısıyım ki son derece etkili bir deşarj yöntemi olduğunu anlamaya çalışan bir zat olarak bu eylemi yapamayanlardanım.
