öncesinde yeni bir güne başlamamak için uyunmaz, yeni gün yine aynı şeyleri, aynı dertleri, aynı sıkıntıları getirecektir zira, artık vücut dayanamayacak hale gelince de o keder uykusuna dalar insan ve yatağın içinde sanki ana rahmindeymiş gibi uyur, bazen bilinci açılır, uykusu artık onu terk etmek ister ama kişi izin vermez, zorla uyumaya devam eder, bu şekilde ne kadar süre geçirse kardır kişi için, her geçen an keder içindeki zamandan gitmektedir fakat sonunda yine uyanmak zorundadır; aynı dertlere ve aynı monoton acıya.
