gündüz vakti gece heyecanları yaşanmaz, insan kendiyle oynamaz, alkol alınmaz, haplar atılmaz. ve gündüz felsefe hiç çekilmez. çekiyor us felsefeyi çünkü o dünyayı kurtaracak(!) nasıl da akar cümleler dans eden bir kadının kıvraklığı kadar şehvani. içi çeker insanın yazmaya, okumaya..
insanlık köleliğinde level atlarken gündüz vakti, felsefe yapan us bencilce köleleştiriyor fikirleri zihninde; radyoda çalan eskimiş pörsümüş şarkıların kalitesiz versiyonlarını dinleyerek. felsefe de zihnin eskilerini versler her defa.
bir felsefem var dünya için zira yalnızca benim işime yarayacak olması kötü:
yağan yağmurun altında ıslanan insan, soğukta titreyen ve karların içinde şebekleşerek oyun oynayan insan hiç farkında değil, duyumsadıkları ezberleriyle paralel giden bir kurulmuş saat. insanlık doğanın içinde özgürleştiğini sanıyor beton yığınlarından kaçtığında oysa doğa insanı kullanan ve duygu önselliğinde hareketi elinde tutan bir renkli mekanizma. boyanmış her yanı sevimliliğe, insanı kandırması kolay. insan, hep kandırılması kolay. insansa sanıyor ki anca bir tansık tılsımıyla kendisi akıyor her hareketine.
insan şehirde ne kadar köleyse, doğada da o oranda köledir. insan köledir evvela.
en iyisi hiçciliğe teslim olmak ve dünya ne kadar anlamsızsın diye haykırarak ölümü beklemektir yaşamak. basittir, basitleşen kalplere. hor ve hakir görmektir diğer insanları ve böyle bir doyumla yalnızlaşarak ötekileşmektir bu usun karşısındaki us.
