benim hayatım. bir çoğunun da öyle. tatsız tuzsuz amaçsız. her taraftan bi olumsuzluk nüksetmekte. alıp başını gideceğin bi yerlerin hayali var yalnızca. ama geride bırakmaya götünün yemediği bir çok şey ve cebindeki meteliksizlik otur oturduğun yere diyor bir kere daha. netice de her bi yeni gün,dünü aratmakta,her yarın daha da umutsuz... gittikçe daha çekilmez oluyorsun hayat...
istedigin seylere ulasamaman ve ideallerini gerceklestirememenle baslayan durum ilerledikce daha aci verir.
simdi diceksiniz ki lan ne acisi cekiyorsun?
attigin her adimin bosa gittigini dusun iste oyle birsey cabalarin zamanin kendine verdigin gazlar kurdugin guzel hayaller hepsi boş. e bu hayat be gülüm devam edeceksin demekle olmuyor inanin artik bi sure sonra ise yaramaz hissediyorsunuz.
sonu ya intaharla biter ya da bir sekilde asarsin onu baska yolu olmayan birseye benziyor.
Ben bunu Allah canımı alsın her gün hissediyorum. Yalnızlık, fakirlik ve üstüne bir de çaresizlik eklenince daha da boktan oluyor. Her uyandığım sabaha daha bir lanet eder duruma geliyorum. Kendime öyle bir ağır gelmeye başladım ki kaldıramıyorum kendimi. Allahım diyorum benim canımı al artık da bitsin bu kabus. Nolur bitsin...
