dünyada, ülkede, şehirde, mahallede; kısacası her yerde artan nüfusa rağmen insanın ters orantılı olarak yalnızlaşması kendisinden de anlaşılabileceği gibi tezat bir durumdur. daha doğrusu yalnızlaştırılmak yahut yalnızlaştırılmaya göz yummak da diyebiliriz buna. ucunu açık bırakıp insanların bu konuda düşüncesini almaya ve kendimizle yüzleşmemize hak tanımalı.
yaşanılan teknolojik gelişmeler buna çok iyi bir zemin hazırlamakta... örneğin: gün içinde elimiz kaç defa telefona gidiyor. sayabilir miyiz? sanki dünyayı kurtaracağız da herkes bizi arıyor sanıyoruz.
kapitalizmin getirdiği yalnızlaştırmayı ve rekabet ortamını saymıyorum bile. dünyayı çekilmesi güç bir çile haline getiriyor. peki biz ne yapıyoruz? zaman zaman isyan edip facebook'tan, twitter'dan ya da çeşitli sosyal ağlardan dünyayı kurtarmaya çalışıyoruz. yoksa yeni nesil gençlerimizin yeni oyuncağı bunlar mıdır? ne kadar çok soru sordum. evet öyledir hededir hödödür. ama bir ömür böyle ortaya karışık gitmektedir.
keşke hepimiz dünyaya cebimizde 1 milyon dolarla veya 1 grup sevdiğimiz ve yanımızdan ayrılmayacak insanla gelseydik. bu da olmayacağına göre her hakkı kendi kazanmalı insan.
