ağlamamak için gülündüğünün ortaya çıktığı andır. kişinin kendi de farkında değildir aslında.
az önce çeşitli suçlamalara maruz kaldım. savunma içeren cümleler kurdukca ben, karşı taraf daha çok suçlamayı uzatıyordu. bir anda beynimde bir şey koptu. gülmeye başladım hafiften. "ciddi bir şey söylüyorum neden gülüyorsun?" dedi. cevap vermedim. üzerime gelmeye başlayınca haklı nedenlerim olsa dahi cevap veremedim. kilitlendim yüzüne bakıp da. bir an önce konuşup gitmesi için içimden dua ediyordum. susmadı bir türlü. kendine bakmamı, umursamaz davranmamamı ima eden sözler söyleyince, bir an sesimi yükseltip "tam bugün mutlu olucam..rahatlamaya çalışıyorum, ben kaç gündür...." dedim ve birden bire susup ağlamaya başladım. yuttum ağzıma gelen tüm sözleri. cevap vermedim sözlerine. en nefret ettiğim insan modeline bürünmüştüm bir anda. iki laf edemeden, suçlamalara cevap veremeden ağlamaya başlayan zayıf insan modeli. sonra "sizinle alakası yok şu halimin, tamam" dedim. birden bire kendime geldim. sinirlerim gerildi...gerildi.. ne yaptım ben, ne attım ne biriktirdim bu kadar..
ve şu an rahatlamaya çalışıyorum. içimde ne oluyor anlamadım. nasıl bir uçurum açılmış kendimle aramda. nasıl normal görünüp de birden bire kontrolümü kaybediyorum. ani bir düşüşle dümdüz oluyorum?
biraz nfs oyniyim bari.. araba kullanmak iyi geliyor. geçen gün bir arkadaşım sayesinde uzun zaman sonra direksiyona geçtim. eminönü yenikapı civarları hız yaptım biraz. gerçi bi kırmızı ışıkta baya ani bir frenle öndeki minübüse çarpmaktan kurtuldum ama onun haricinde her şey çok güzeldi. yurtta kalmanın avantajlarını düşününce, çevre açısından, böyle fırsatlar bulmak iyi oluyor. şu an evde kalsaydım oda arkadaşlarımla tanışamayacaktım. ve o gün araba da kullanamayacaktım. ha bir taraftan da dezavantajları var tabi. mesela az önce anlattığım şeyler yurtta olduğumdan dolayı başıma gelmiş şeylerdi. bir gün kendimi tutamayıp her yeri dağıtıp yakıp gitmekten korkuyorum.
