1.
-
bir metin sefa şiiridir.
güle gül aralığı
-sırlara bulanan, aynalarda arayan kendini
adını bilmeyen gül, bilir mi rengini-
düşler gemilerin girmediği denizleri mi tutkulu
uzak anımsamaların sessizliği mi sözün boğumu:
ürkünç, büyülü yosunların titreştiği derinlerin uğultusu
lâl, göklere biçimsiz işaretler bırakıp dağılan bulutların sunduğu
aklın dikenleri mi büyür tersine kanatır ruhu
boşluğa bir anlam mı esirgesin anı olan çocukluğu
eşsiz bir vazgeçiş değilse uyanılan her uyku
neden maktûl ve katil bir beden yitirip yitirip bulduğu
buğu değil mi kışgöllerine ölüme mesafe arayan boynu
avlardan avlardan artarsa kalır siyahlığına kuğu
kendiliğinden girer araya ve silinir bir el vedaıyla
dışına bir uzaklık değil mi yüzdeki, sözdeki buğu
güzbahçesinde üşüyen gül yaprağından çiy düşürür
rüzgar mıdır, geçmişi gelecekle buluşturan mı bu
