liseden arkadaşla buluşup yemek yerken ufak bir çocuk yaklaştı ve;
çocuk = abla kalem ister misiniz ?
arkadaşla bakışmalar, kafadan oha ne kadar şirin bebe diye iç geçirmeler ve tam ağzımı açıp alırım tabi diyecekken, çocuğun benim bakışlarımı yanlış anlayıp;
afiyet olsun abla, teşekkürler... demesi.
3 saniye içinde gözlerimin patlayacak kadar ağrı seviyesine ulaşıp, yaşarması.
Hayata karşı güçlü durmaya çalışsak da gardımızın düştüğü, yorulduğumuz anlarda daha önce aştığımız tüm soruların hücumuna uğruyoruz. Bir şarkıyla, bazen bir sözle ya da görselle gözümüz doluveriyor.
Ama ben tüm bunları atlatmıştım başa mı döndük deyip telaş yapmaya gerek yok.
O göz ilk zamanlar dolar dolar akar, sonra uzun sürmez, geçiverir.
Kendinize kızmayın, haksızlık etmeyin, merhamet edin.
Zor zamanlar geçiyor yerini bir anlık göz dolmalarına bırakıveriyor…
