ciddi, sıkıcı, yaşı 30' un üzerinde olan, espri kabiliyeti olmayan, insanların konuşmaya, flört etmeye, sevişmeye değer bulmadığı, unutlmuş, yalnızlığa hem karar vermiş hem hapsedilmiş kişidir. bu özelliklerin hepsini taşıyan biri olarak her gün öfke, hüzün ve depresyon ile yaşamaya alıştım. zaten kadınlar da arkadaşlık, aşk ve cinsellikte ilk tercih olarak motorcuları, dövmecileri, sporcuları, müzisyenleri, yakışıklıları, uzun boyluları, fırlamaları, sert tipli kötü çocukları belirlediği için hiçbir şansım yok. zaten yakışıklı da değilim. kimse ne hissettiğimle, ne istediğimle ilgilenmiyor. başım önde, kimseyle iletişim kurmadan yaşamaya alıştım. hayallerimin gerçekleşmemesiyle cezalandırıldım ve başkalarının mutluluklarını izlemekle lanetlendim.
daha bugün bir kafede çalışan bir kızla sohbet etmeye çalıştım kısaca, soğukça cevapladı. artık onunla müşteri ve çalışan ilişkisi dışında herhangi bir iletişim kurmayacağım.
yaşadığım saçma ve anlamsız hayatın parçalarından biri de bu ve değişeceğini de düşünmüyorum. öyle isteyince her şey olmuyor işte. kalbin kırık, öfkeli, depresif ve üzgün hayata benzeyen bir şeyde sürükleniyorsun. öyle üzgünhm ki anlatamam. sadece içime atıyor ve dışarı vurmuyorum. ama içten içe beni bitiriyor.
Mahallem adına büyük bir şaşkınlıkla baktığım insandır. Özellikle bu sene kız öğrenci sayısında epeyce artış var.
Daha geçen hafta evden çıktım, yolda yürüyordum. karşıdan gelen iki kız yanaştı ve kiralık ev aradıklarını söyledi. Böyle sokak sokak gezerek ev arıyorlarmış. Yardımcı olduk tabi ki. swh.
Burada yaşayıp sevgili bulamayan da ne bileyim. Ama belki kendi tercihidir.
