zaman derlerdi, her şeyin ilacıdır. ve zaman geçti en onulmaz yaraları sararak... "üç günlük ömrü kaldı" denilen kalpleri bir başka aşk için onararak... ve kabuk bağladı gönülde açılan yara zaman dedikleri merhemle.
aşk derlerdi, kılıçtan keskin, kordan yakıcı, kurşundan acımasız... ve koca bir aşk geçti üzerimden geriye sadece kırıklarını bırakarak.
"bir kez gönül kırdınsa" iflah olmazsın derlerdi, ama kırılan senin gönlünse ve iflah olmayacak olan bir zamanlar o kırdığı yerde, şimdi ise sadece karşında olansa o zaman endişelenme... gönül yarası dediğin nedir ki, kabuk bağlaması an meselesi, yeter ki sen bir yara daha açma zaten çoktandır kanayan gönlünde...
sonrası yok, bir yara kabuk bağlıyor... bir cm solunda yeni bir yara açılıyor... daha sonra biraz daha solunda yeni bir yara oluşuyor... sol yanın kabuk bağlamış yaralarla doluyor...
ve yenisi bulamayınca yaralardan kendine bir yer çaprazlama kesmeye başlıyor gönlünü dikiş tutmuyor bu kesik ve üstüne üstlük diğer kabuk bağlamış yaraları da kanatıyor...
kimse durduk yere gitmez ama her şeye rağmen; o gelmedikçe durmaz o kanama... yanılsama o senin gördüğün yanılsama... gelse de, durur kanama, yara olur... kabuk düşer ama iz kalır...
ha bir de...
belki alakalı, belki alakasız;
--spoiler--
eski zamanlardan birinde... bir köylü, bir yılanla arkadaş olmuş... * yılan her gün köylüye, kuyusundan bir altın lira verirmiş... köylü de ihtiyaçlarını giderirmiş... bir gün hastalanmış adam, yataklara düşmüş... oğluna 'şu kuyunun başına git, biraz bekle, bir yılan çıkacak ve ona benim oğlum olduğunu söyle, sana bir altın lira verecek, al gel onu' demiş... çocuk gitmiş, babasının dediği gibi olmuş hakikaten... bir gün, iki gün derken, çocuk aklı ya 'ben bu yılanı öldürürsem, kuyunun içindeki altınların hepsini alırım' diye düşünmüş... ve yılan kuyudan çıkınca, taşla üzerine saldırmış, yılanın kuyruğu kopmuş, yılan da can havliyle çocuğu sokup öldürmüş... adam iyileştikten sonra, her şeyin farkında olarak, kuyunun başına gitmiş; ' yılan kardeş, bizim çocuk bir densizlik etmiş, cezasını da bulmuş... gel biz eskisi gibi dost olalım'' demiş... yılan da '' yok insan kardeş, sende bu evlat acısı bende bu kuyruk acısı olduktan sonra biz eskisi gibi dost olamayız''...
--spoiler--
yaraya nefret, küçümseme gibi savunma duygularının hücum etmesiyle başlayan süreç. ve biraz gözyaşı tuzuyla kabuk tutma sürecini hızlandırmak. (bkz: skatris)
kabuk bağlamış yaraları dahi kanırtan kişilerde için aynı yer kabuk bağlar, kanar, bağlar, kanar.. netice itibariyle aynı yara aylar hatta yıllarca açık kalır.. en sonunda etrafın müdehalesiyle yaraya dokunmamayı öğrenen bünyenin kabuğu bir gün fark ettirmeden düşer. yaranın derinliğine göre ise kabuk altı iz kalır.
Kadim zamanlarda.. bir sahil kasabasındaki insanların nesiller boyu sürdürdükleri bir inançları vardı. Bu çok eski inanca göre, denize bırakılan yara kabuğu ertesi gün deniz kabuğu olarak geri döneceğine inanılırdı..
