Hüsnü Arkan ve Cem Adrian'ın birlikte seslendirdiği aynı isimli eser kalbinizi avucunun içine alıp sıkar da sıkar, canınız yanar da şikayetçi de olmazsınız, memnun bile olursunuz. Duyduğum en etkileyici aşk şarkılarından biri.
babaları tarafından umursanmayan çocukların, nazım karakterinden nefret edeceği, çaresiz aşka düşenlerin halil ile bağ kuracağı, herhangi bir kadının da dünya'yla özdeşeceği film.
hayat denen boktan yolda yürürken, ihtiyacımız olduğunu düşündüğümüz şeyler sürekli değişiyor. kimisi sanat eseri güzelliğinde birisine, kimisi hayallerini gerçekleştirecek maddi güçte bir insana, kimisi de tam anlamıyla bir hayat arkadaşına ihtiyaç duyuyor. doğru-yanlış analizi yapmak elbette ki gereksiz. burada beklentiler söz konusu. bu beklentilerin neye göre şekillendiğini de basit gelişim psikolojisi bilgileriyle tespit edebilirsiniz.
film biraz da bu roller, beklentiler ve farkedişler üzerine. belirli beklentiler üzerine inşa edilen ve boşa harcanan hayatların son bir fırsatla yeniden yapılanması heyecanını işliyor.
merhamet denilen olguya hayatta belki de sadece bir kere ihtiyacımız olacak. işte o anda bunu bize verebilecek doğru insan yanımızda olacak mı? ilişki temelleri bunun üzerine mi kurulmalı sorularını soruyor film.
2005 yapımı yavuz turgul filmi. güzel türk filmlerinden biri olmuştur. bu filmin çekimlerinde rahmetli neşet ertaş, şener şen'i sette ziyaret etmiştir. " şener gardaşım" ile başlayan dizeyi okuyan neşet ertaş'ın sözlerine, şener şen gözyaşlarını tutamamıştır. topluma mütevazilik örnekleriyle dikkat çeken bu iki sanatçının o sahnesi unutulmazdır.
Geç de olsa izlediğim sinemamızın en kaliteli işlerinden.Özellikle Şener şen ve Timuçin esen in Harika oyunculuklarıyla yürüyen film olmuş.Öğretmen nazım ın söyledikleri bir nevi hayatımızın özeti gibi.izlerken içim acıdı bir an kendi yaşadıklarımı hatırladım ve üzüldüm.Hayatın içinden gerçekçi bir film.
--spoiler--
“Ben, ben bütün bunları niye yaptım hâlâ bilmiyorum. Niye kendimi bu yalnızlığa mahkum ettim, niye ailemin beni terk etmesini engelleyemedim. Hayatımı boş hayaller için niye yok ettim, bilmiyorum. Üstelik sonunda elime geçen ne biliyor musun; Koskoca bir hiç.. Sadece üç-beş öğrenci mektubu ve içinden çıkan fotoğraflar. işin en acıklı yanı da şu; Bir daha dünyaya gelsem yine aynı yollardan yürüyeceğimi biliyorum. Demek ki; yaşanan onca hayal kırıklığı, sürgünler, fişlenmeler, sorgular bana bir şey öğretmemiş. Tuhaf bir durum; acı çekmeye gönüllü olmak, ruhunu o işten alamamak. Bu bana hem keder verdi hem de mutluluk.”
--spoiler--
şener şen'i tanıdığım, meltem cumbul'a acıdığım, timuçin esen'den önce nefret ettiğim, yıllar sonra her şeyin rol olduğunu anladığımda ise kendisine hayran kaldığım yönetmenliğini yavuz turgul'un yaptığı film.
sinemada izlediğim animasyon olmayan ilk filmdir ayrıca. babam ve arkadaşımla gitmiştik. hiç unutmuyorum silah seslerinde gözümü sımsıkı kapatmıştım görmemek için. kafamı çevirdiğimde anlaşmış gibi arkadaşımla göz göze geldik. bu sefer ikimiz birden hıçkıra hıçkıra başladık ağlamaya. sonra babama baktım o da içine içine, sessiz sedasız ağlıyordu.
Hakkında pek bir söz söylemeye gerek olmayan kült film.
Ama film boyunca cevap veremediğim bir soru var:
Dünya, Nazım'ı gerçekten abi-baba gibi mi görüyordu yoksa farklı düşüncesi var mıydı?
