ahmet muhip dıranas ın üç oyunundan biri. ilk sembolik tiyatro olma özelliğini taşır. bir şair nasıl oyun yazar onun ispatı.
okuldayken lisans tezim için seçip incelemiştim ödevdir diye çok da önemsemeden bir sunum yapmıştım şimdi vefasızlık ettiğimi hatırladım. canım çekti bu oyunu, olsa da okusam elimde yok pdf de bulamadım. baskısı yoktu o zaman şimdi de yok.
oyunda kendisi ve hayalleriyle birlikte bazı sıkışık durumlarda bulunan bir baba vardı. bir de annenin isyanını hatırlıyorum:
"tükendim gerçekdışı labirentlerde dolaşmaktan."
bir insan ki, islâmcılık iddiasındadır ama erkek ve kadın olmanın bir keyfiyet işi olduğunu tınmaz; geç!
bir insan ki, namus sözünü sadece kadına ait görür ve onu eve kapadıktan sonra kendi namussuzluğunu meşru görür; geç!
evli olup da karı koca sözlükte yazar olanların bildiği bir sıkıntıyı yeniden açığa çıkaran film.
akşam izledim filmi, beğendim de. biraz açılayım, öğleden sonra yazarım birşeyler diyordum ama bir de baktım ki bizim hanım yememiş içmemiş doldurmuş başlığı.
neyse geçelim filme;
olağanüstü görüntülerle bezemiş filmi yönetmen, tam olarak bu budur diyemediğim metaforlar var her yerde. hem durağanlığı, dinginliği muazzam pastoral görüntülerle, hem karmaşayı şehir ve apartmandaki görüntüleriyle çok güzel anlatmış yönetmen.
evet korkutuyor en baştan itibaren, geriyor film. ama kolay tahmin ediyorsunuz. bu önemli değil belki. yani kolay tahmin edildiği için kötü film değil elbet. bu iyi filmde kötü olan, sanırım yönetmen izleyiciyi hafife almış ve bu kadar kolay tahmin edileceğini öngörememiş ve biraz, azcık da olsa dallandırıp budaklandırmıştır. bazı yerler havada kalmıştır bu yüzden.
başka bir yönetmen çekmiş olsaydı süper, muhteşem gibi kelimelerle anlatırdım belki filmi ama yönetmenin talihsizliği ilk filminin before the rain olması.
öyle ya, seyircisiniz lafın gelişi...
oysa, kendi oyununuzdur seyrettiğiniz;
aşk ve keder, kahkaha ve gözyaşı,
korku, kaygı, umut, şah hüzün.
kanlı canlı, durgun ve heyecanlı;
bütün bunlar insan olduğunuzdan...
işte, çetin bilmecemiz!...
