ayni bulutlarin altinda fakat iki ayri sacma sehirde yasayan ukala fahiselerin düsleridir. öyle ki bu düsler düs olmadan yere düsemezler, ben bir dönem arkalardindan kostum, bana düs dediler, düstüm, kolum kanadi, onlara küfrettim oysa ben sadece düstüm, onlar ise hayal bile olamayan düstü.
bir mutluluk devşirmesidir aslında uzun zamandır gülümsemeyen martılar için. elinden alınmış ne varsa bu uğurda, hepsini yeniden toparlamak, bavuluna yerleştirmek ve daha kısa bir an dilimi için uzaklaşma vaktidir. ömrünün bir yanı kadar kendin bildiğin birilerine ait yakınlaşma hissidir velhasıl bu şiirleşme.
halihazırda kargalar da aynı iklimi paylaşırmış gibi martılarla, aynı sonetin iki farklı enstrümanı olarak yükseliyor sesler. yok o değildi, şimdi yükseklerden gelen, çelik bir kuşun haykırışı gibi. yalnızca bir çocuğun duyduğu varsayım...
