neredeyse herkesin çocuklugundan hayal meyal hatırlamasına ragmen hayran olduğu rahmetli 'gerçek sanatçı'. çünkü bence sanat ortaya özgün bir şeyler koymaktır. ve yaptığı her iş özgündü.
keşke ölmeseydi denilen sanatçılardan şarkı sözlerini grup üyelerinden bile saklayan albüm isimlerini tuvalette bulan abimiz. ölümüyle en çok istanbul'da şarkısını hatırlatandır.
ölümüne en çok üzüldüğüm sanatçıdır. kimbilir daha ne şarkılar yapacaktı, keyiften dört köşe olacaktım. mehmet topal var şimdi, çocuğun gibi be abi, bi görsen...
sabahın bu saatinde aklıma gelmiş, hüzünlendirmiş insandır. kendisiyle tanışmayı fazlasıyla isterdim, fakat bahtımızı sikeyim ki öyle bir imkanımız olmadı.
yazıklar olsun bize ki unutulandır... suratımıza tükürse hakkımızdır.
dün -dilim varmıyor ama- ölüm yıl dönümüydü gökhan abi'nin. gün içinde girilen entryler arasında aradım bulamadım ismini. iyimser davranıp herhalde başlıkların hızlı değişmesinden olsa gerek diye başlığına girdim. yok. kimse hatırlamamış. olsun dedim. ben yazayım madem. kendimce onu andım. sonra bekledim bakalım kaç kişi daha hatırlıyor diye.
gittiğin günü pek hatırlamam. zaten soyadlarımız aynı diye sen öldükten sonra okulda hep sordular bana "akrabanız mıydı?" diye... akrabalık yoktu annem söylemişti. senin şarkılarını dinlerdim komikti benim için. katıla katıla gülerdim. eğlenceliydi. öncelikle şunu bil; sen mizah kelimesini harf harf yemiş ince zekalı biriydin. gençliğin, samimiyetin, gülüşün, müzik kulağın hepsi şahaneydi. o dönem yaptığınız şarkılar bile bu gün, beş kanallı ses sisteminde dinlenebilir. bu gün şarkıcıyım diye geçinenler daha senin 'ti' ye almak için hazırladığın şarkıların alt yapısını bile geçemiyorlar. neyse ya bu teknik konuları geçelim... can sıkı olmak istemem.
abi sen gittin gideli bu gençler çok değişti. unuttular seni be abi. salak saçma insanlara değer verip; seni, barış abi'yi, paşamızı, cem abi'yi hatta sadri abi'yi bile unuttular...
ve ne var biliyor musun? bu saydıklarımı dinleyenlere -izleyenlere de hor gözle baktılar. aşağıladılar. ben izin vermiyorum abi onlara. kim gelirse gelsin, kim ne derse desin, seni tanımasam da, hiç konuşmamış olsam da, bazen yüzün bile bir silüetten öteye gitmese de hatrımda, inan özlüyorum seni abi be...
sen gittikten sonra bir şarkı söylediler senin için abi. seninle beraber söyledikleri şarkılar gibi eğlenceli değil. insanın boğazına düğüm atan o şarkılardan. sen olsan belki dalga geçerdin. böyle şarkı mı olur derdin. ama abi, senin şarkılarından birini dinlediğim de hep aynı şey oluyor. önce gülmemek için zor tutuyorum kendimi. sonra ağlamamak için. şarkıda dediği gibi sıkılıyorum istanbul'dan zoruma gidiyor abi... nasıl bir vefasızlıktır bu abi?! seni dinlemiş bir insan nasıl hatırlamaz seni? o kadar mı yaşlandım ben ki etrafımda seni dinleyen insan kalmadı?!
--spoiler--
bu sabah yine her sabah ki gibi sıkıldım istanbul'dan
moralim bozuk, cereyan kesik, hele bir de sen yoksun ya, çok yazık...
--spoiler--
sinirimden derdimi de anlatamadım abi sana ya... neyse... sen onlara bakma abi... biz üç kişi de olsa seni unutmadık... ben çocuklarıma tanıtmadan, seni onlara emanet etmeden ölmek istemiyorum açıkçası... ne desem laf değil abim... odalarda ışıksızım abim...
