melankolinin dibe vurduğu ansa sarfedilen isyanımsı. sanki farkedecekmiş gibi gökdelenden tükürmek sanki alçalacakmış gibi dansöz dünya saldırmaktır kelimelerle.
Uzun uzun seyrettim seni diğer Köşesinden barın
Bir karakter yüzüne kalbine
Uzaktan bakıp insanlara komuşmalar Yazdım dudaklara
Sonra kendime baktım tıklım tıklım Yalnızdım Gökdelenlerden tükürdüm dünyayaben Hayatım boyunca
O yüzden kupkuru ağzım bak geçmedi yıllarca
Kalbimi yuvarladım sana seni tanımasamda
Tezgahtan önüne bir yudum al diye
Eğer hoşuna giderse daha da iç diye
Bu kadarı yetsin artık bu gece
Gökdelenlerden tükürdüm dünyaya ben hayatım boyunca
O yüzden kupkuru ağzım bak geçmedi yıllarca
Belki sen bulursun diye artık son şansımsın
Korkma ısrar yok bende avunurum içkiyle
Gökdelenlerden tükürdüm dünyaya ben hayatım boyunca
O yüzden kupkuru ağzım bak geçmedi yıllarca
Gökdelenlerden tükürdüm dünyaya ben hayatım boyunca
O yüzden kupkuru ağzım bak geçmedi yıllarca
babam cennette varolan binlerce güzellikten bahsederdi. hepsi inanmam içindi tanrı'ya. hurilerden, altından ırmaklardan, sonsuz nimetlerden bahsederdi. cehennem şantaj yaptığı da olurdu. ben ise küçücük bir çocuk olduğum için inen göz kapaklarımı tek bir soru cümlesi ile açmaya çalışırdım:
"baba" derdim, "cennette uyku var mı?"
sureleri ayetlere ayırırdı. her zaman inançlı olmuştur babam. tanrı'ya, insanlara ve bana.
bir türlü bir gram uykuya hasret küçük oğluna uyku bulamadığında ümitsizce cevap verirdi:
"oğlum" deyip, saçlarımı okşadıktan sonra eklerdi:
"cennette uyku yok."
işte böyle bir gece vazgeçtim tanrı'dan ve o'nun olan her şeyden. cennetinden, cehenneminden. enb güzel mekanında dahi benim için hiçbir güzellik yoktu."
sustuğunda dostum, göz göze geldik. vazgeçişlerinin kılıfları, ümitsizliklerinin heykelleri. gözlerinden geçen hayalleri. ve biz.
o kadar yorulduk ki bu oyunu oynamaktan. ve, o kadar sıkıldık ki birbirimiziden. ama bir gün..."
aldım laptopumu çıktım gökdelene
tükürdüm gökdelenlerden dünyaya
geldi uçuşan bir leyleğe
başaramadım, yere tükürmeyi bile baba
niye varım, niye yer kaplıyorum ki evrende
attım kendimi gökdelenden usulca
uçuyordum, uçuyordum başardım anne
hayatımın son anında baktım gökyüzüne mağrurca
yağmur başlıyordu tizden, hafifçe
eğer diyecek olursan yağdı yağmur çaktı şimşek sende mi şair oldun eşşekoğlueşşek
son lafım şu olsun sana
yağarsa yağmur giyerim gocuğu sana ne şair olmamdan be hurospu çocuğu
elveda *
Teoman’ın Harika albümü en güzel hikayemdeki yine Harika şarkısı gökdelenlerin vurucu sözleri. Metaforik anlamlar içeren bir cümle. insana kendinden uzaklaşma imkanı tanıyor ve yabancılaşma hissi veriyor.
