acıların en buyuklerındendır ve ınsanı bunalıma surukler...
dun yanımda bır suru kısı vardı ama bugun kımse yok, dun dayanacagım dallar vardı, sıgınacagım lımanlar ve ormanlar gıbı gunesın atesınden koruyanlar... dun bıttı ve bugun geldı, ınsanlar gıttı cevremden ve her baslayan sohbetın kılıt cumlesı; "aramızda kalsın emı?" oldu... acı vermeye basladı ınsanların tutumu, yaptıklarımı bıcmeye basladım sanırım... acıyan sadece yuregım olsa ıyı dun basımı carptım o da acıyor... sonra guven sorunu yasayan bır kac kısı daha buldum ve arkadas oldum... ne zormus guvensız olmak ınsanlara, agzından cıkanı ıspatlaman gerekıyormus, anlatmaya calısmak gerekıyormus kendını... eskı gunlerı ozledım, sıkıldım hayatımdan... bogaz koprusune bakarak; "cozum bu olmalı" dedım...
ama guc yok kı oradan atacak kadar kendımı... neyse; bu acı ıle yasamayı ogrendım ve artık kımseyı ıkna ıcın ugrasmıyorum, bana guvenmese de ınsanlar benım umrumda degıl... ama acıyor hala... durduramıyorum...
