insanın donup kalmasına, başından aşağı kaynar sular dökülmesine sebep olan andır.
haksız yere de olsa, kızsaydın, vursaydın ama...
bugün arkadaşlarımı görmek için eski okuluma gittim. yapacak bir şey bulamayan arkadaş topluluğu sınıfta kovalamacalı bir oyuna girişti. en başta ben de oynamaya karar vermiş olsam da yakalananın yere yapıştırılıp dövüldüğünü görünce vazgeçtim. bir kenarda durup onları izlemeye başladım.
millet masaların üzerinden atlayıp birbirlerini kovalar, küfürler savururken kapı bir anda hızla açıldı. içeri sevdiğim bir öğretmen girdi.
+ herkes dışarı, herkes dışarı çıksın.
ben donakalmıştım. biraz sonra bana dönüp "sen de eşyalarını toplayıp defol burdan" deyince başımdan aşağı kaynar sular dökülmüş gibi oldu. evet, bu okulda okumuyordum ama arkadaşlarımın yanına gelmiştim. şimdi de suçsuz olmama rağmen kovuluyordum.
- ama hocam...
+ eşyalarını da al, defol burdan. (bir yandan da omzumu tutuyordu)
- hocam ben bir şey yapmadım.
hoca arkadaşlara dönüp:
+ o da mı koşuyordu sınıfta?
arkadaşlar "hayır" anlamında nidalarla karşılık verdi. sonra hoca tek bir kelime etmeden arkadaşları da alıp dışarı çıktı.
ben ise elimde okul çantamla kalakalmıştım. gitsem mi gitmesem mi diye kara kara düşünüyordum. biraz sonra arkadaşlarım geldi.
- ne oldu?
* kızdı işte. disipline veririm falan dedi.
her şey tamam, unutuldu gitti bu. yaramazlıktı sonuçta. ama ya benim onurum? "eşyalarını da alıp defol" sözü kulaklarımda çınlıyordu hala.
beklemezdim... hem de hiç...
daha sonra ne mi oldu? tenefüste herkes dışarı çıktı. ben sınıfta tek kalıp iki sayfa yazı yazdım. günlük mü dersiniz, yoksa anı mı bilmem ama tüm duygularımı, tüm düşüncelerimi daha önceden planlamış gibi bir çırpıda yazıverdim.
kızsaydın, vursaydın ama... ama defol demeseydin hocam...
evet, yargısız infaz yaptı. sonra pişman olmuş mudur bilmem ama gerçekten çok kırıldım. uzun bir süre eski okuluma, arkadaşlarımı görmeye gitmeyeceğim diye düşünüyorum.
