öyle bir şeydir ki anne baba kelimesi geçtiğinde direk gözlerin dolar. aradıklarında deli gibi konuşmak istediğin halde konuşmayı kısa kesmek istersin ki ağladığını duyup üzülmesinler. 40 derece ateşler içinde yatarken bile iyiyim herşey yolunda dersin. sürekli kavga ettiğin hatta hiç doğmasaydın dediğin kardeşinin hayali bile yeter gözlerinden yaşların akmasına. anlarsın ki onların yan odada olması bile ayrı bir huzurdur. gittiğinde dönmek çok zordur tatillerde. o vedalaşma ve sarılma süresi uzadıkça şişer ve kızarır gözlerin. hiç bitmicekmiş gibi gelir gurbet. 1 haftadır uzakta olduğun halde sanki yıllarca görmemişsin gibi gelir. özlem öyle bir şeydir ki yakar içini.
10 senedir bilfiil yaşadığım ve daha da yaşamaya devam edeceğim durum. başlarda eğlenceli gibi gelir ancak bir süre sonra ailesiyle kalan arkadaşların daha rahat yaşadığını düşünmekten kendinizi alamazsınız.
Lakin biraz daha zaman geçtikten sonra oryantasyon sağlanır ve kendi ayaklarınızın üzerinde durabildiğinizi hissettirir.
zor bir durumla karşılaşınca yardım istemek için eliniz cepteki telefona gidemez. çünkü kendi sorunlarınızı kendiniz çözmek zorundasınız.
bir de memlekete dönünce gurbeti özlersiniz. çünkü insan en kötü günlerini yaşadığı yere bağlanır. karnındaki çocuğu istemeyen anne ve bebeği arasındaki kordondur bu. belki de doğum bir bebeğin başına gelen en büyük felakettir.
