zor bir durumla karşılaşınca yardım istemek için eliniz cepteki telefona gidemez. çünkü kendi sorunlarınızı kendiniz çözmek zorundasınız.
bir de memlekete dönünce gurbeti özlersiniz. çünkü insan en kötü günlerini yaşadığı yere bağlanır. karnındaki çocuğu istemeyen anne ve bebeği arasındaki kordondur bu. belki de doğum bir bebeğin başına gelen en büyük felakettir.
10 senedir bilfiil yaşadığım ve daha da yaşamaya devam edeceğim durum. başlarda eğlenceli gibi gelir ancak bir süre sonra ailesiyle kalan arkadaşların daha rahat yaşadığını düşünmekten kendinizi alamazsınız.
Lakin biraz daha zaman geçtikten sonra oryantasyon sağlanır ve kendi ayaklarınızın üzerinde durabildiğinizi hissettirir.
öyle bir şeydir ki anne baba kelimesi geçtiğinde direk gözlerin dolar. aradıklarında deli gibi konuşmak istediğin halde konuşmayı kısa kesmek istersin ki ağladığını duyup üzülmesinler. 40 derece ateşler içinde yatarken bile iyiyim herşey yolunda dersin. sürekli kavga ettiğin hatta hiç doğmasaydın dediğin kardeşinin hayali bile yeter gözlerinden yaşların akmasına. anlarsın ki onların yan odada olması bile ayrı bir huzurdur. gittiğinde dönmek çok zordur tatillerde. o vedalaşma ve sarılma süresi uzadıkça şişer ve kızarır gözlerin. hiç bitmicekmiş gibi gelir gurbet. 1 haftadır uzakta olduğun halde sanki yıllarca görmemişsin gibi gelir. özlem öyle bir şeydir ki yakar içini.
gurbet dediğiniz yerden kasıt boğaz köprüsü'nün öbür yakasıysa bir hayli güldürüyor insanları. avrupa yakası'nda oturup anadolu yakası'nda yurtta kalıp kendinizi gurbette ilan edersiniz gerçekten gülüyor insanlar.
ancak gurbet aynı sehirde olsa bile gurbet değil midir?
anne ve babayla haftada 48 saat geçirmek, geri kalan her gün telefonda konuşurken gözlerin dolması, cümlelerin sonunu getirememek, "özledim" bile diyememektir gurbette öğrenci olmak. her sabah "bir ihtiyacın var mı kızım, ne getireyim gelirken?" diye soran babanın eksikliğidir. kendi kendine yetmeye çalışmak, hiç bir zaman başarılı olamamaktır. 4 kişilik odada bile yalnızlıktır.
ev yemeğine hasret kalmak, kedini özlemek, yatağını özlemek, televizyonunu özlemek, odanı, kitaplığını özlemekir. kısacası bolca özlemektir.
memlekete özlemdir. özellikle yurtta kalınıyorsa evi, ev ortamını sıcak duşu güzel yemekleri anne kucağını baba evi sıcaklığını, bilgisayarını, evde ne kadar mutlu olmak için sebep olduğunu anlarsın. ayrıca kimseye güvenmemek gerektiğini de bilirsin. çünkü artık yalnızsındır. evdeki gibi bir rahatlık yoktur. kendini güvende hissedemezsin hiç. onu yaparsam bu olur mu bunu buraya koysam neyi nasıl yapsam diye kafayı yersin. parayı yettiremezsin. işe girersin. öğrenci olduğun ve işe ihtiyacın olduğunu bilen patron sana iki kat zulmeder. okulda anlayışsız mahkeme duvarı suratlı bok hocalarsa her daim haklıdır. liseye hiç benzemiyormuş bunu anladım. olumlu yönde değilmiş bunu da anladım. liseli yazarlara tavsiyem evlenin, kocaya kaçın ya da açıkögretimden okuyun. o da olmuyorsa kendi memleketinizi yazın. öyle özgürlükmüş rahatlıkmış kulak asmayın. yemişim özgürlüğü. bu resmen işkence be hacı.
sonra eviniz sandığınız yere döndüğünüzde ev gurbet olmuştur, gurbet ev. alışılamaz, sığılamaz bir yerlere, biraz eksiklik, biraz fazlalık hissiyatıyla devam edilir ve hatta düşülür yollara.
Gurbette öğrenci olmak; Aileyi çok özlemek ile başlar. ilkin gittiğiniz sehri beyenmezsınız. Bulundugunuz cevrede arkadas ortamı edinmeye başlarsınız ve hala bulundugunuz sehre taş atarsınız. 3. yıl dolmus ve sız o sehrın tanınanlarından olmuşsunuzdur, esnafdan bıle arkadas edınmıssınızdır ama hala bulundugunuz sehre demedıgınızı bırakmazsınız. Ve nıhayet okuldan ayrılıp memleketinize yada iş buldugunuz sehre gıdersınız. Yıllarınızı geçirip, ikinci memleketiniz olan sehre tekrar öğrenci sıfatı ile gidebilmek için herseyinizi vermeye hazırsınızdır. *
dört yıl boyunca yaklaşık yirmi farklı kişiyi aynı nevresimde, nevresimi hiç yıkamadan yatırmak.
(bilgileri dahilinde)
parayı ev alışverişi gibi gereksiz şeylere vermemek için her türlü bakliyatı evden getirmek.
aileyi hiç bir şekilde aramamak, yalnızca çaldırıp kapatmak.
gurbet de olmak hayat da en kötü seylerden biridir.
Kimseyi tanimazsiniz, önce cok güzel gelir yeni bir hayat yeni arkadaslar yeni bir ortam taniyan yok anne baba yok ama sonra biter bu günler, cocukluk arkadaslarini birakmissindir geride annenin oglum/kizim sunu da ye bunu da ye sonra yorgun düsceksin demelerini özlersin, eve geldigin de sicak yemegi özlersin.
Bayram da tanidiklarinin seslerini birtek telefondan duymak daha bir acidir bak biz hepimiz burdayiz kuzum sende olsaydin keskeleri duymak insani icten ice cok acitir. Sokakta tanidik ses tanidik yüz aranir, bir yerler de türkce konusuldugunda gözlerin dolar. Ilk anda güzel gelsede Gurbet de olmak en kötü olaylardan biridir, kimse cekmesin. *
