kör olmuş uykular ve gece tüm ağırlığıyla omuzlarımda.. dört duvar arkadaşlık ederken bana, bir de kar yağar hani üşür ya ellerim hep.. gülümse sen sadece.. uzaklardan da olsa gülümse.. bir de bak sadece mavi-yeşil..
ve bahar kokmaya başlar her yer, dünyam renge bulanır.. öylece boşlukta duruyordum ben, tutunamıyordum hiçkimselere, hayal kurmak yasak! çıktın geldin.. nefes alıp vermek neden zor gelir insana? ya da ne zaman başladım ben böyle cümle kuramamaya? anlayamıyorum ve dahi anlatamıyorum kendi kendime.. mesafeler öyle uzun, benim de ellerim kaleme dökülür hep.. kelimeler uçuşur beynimde.. ne varsa söyleyemediğim yazıyorum böyle böyle.. kuruyorum kendi kendime, şimdi diyorum, şimdi yanımda olsan keşke.. ve ben daha önce ne varsa duymadığın, fısıldasam kulağına sessizce.. ama dedim ya, mesafeler öyle uzun.. ve sözlerim de düşlerim kadar güzel.. karanlıklar her yerdeyken, bir de soğuk var bıçak gibi, gülümse sen sadece.. ışık yeni yeni vurmaya başlasın yüzüme..
işte böyle böyle, hayaller içinde ediyorum sabahı.. ne yalnızlıklardan eser kalmış ne de koyu geceden.. sanki yanıbaşımda sen ve ben sana karışmışım öylece.. bırakıp kenara yasak ettiğim ne varsa, dalıyorum senli hayallere.. tek istediğim, gülümse sen sadece..
