Gülmek yakışmıyor yüzüme. Hep bir hüzün dolaşıyor benimle. Yüzümün bütün organları parçalanıyor, yüzüm ruhunu kaybediyor gülünce. Ve de bunların üstüne seni her gün unutmak eklenince, hüzün hiç gitmiyor yanımdan.
Bana her saniye hatırlayacağım anlar yaşatıyorsun, sonra da seni her gün yeniden unutmamı istiyorsun. Her gün seni unutarak yaşamak çok acı, ama her gün seninle yeniden tanışıp yeniden aşık olmak da acıyı biraz da olsun siliyor. Ama bir cümle bir türlü çıkmıyor aklımdan: Aşık olmak biraz da ortak bir geçmişe ve ortak bir geleceğe sahip olmaktır. Her gün yeniden başlanan bir aşkın nasıl bir ortak geçmişi ve geleceği olabilir ki
Aklıma takılan bu sorulardan da unutarak sıyrılıyorum. Zaten unutmak en büyük silahım, en büyük savunmam artık. Gönüllü bir Wernicke Korsakofum, her on dakikada hayata yeniden başlamak isteyen. Ama sen de beni unut! Bütün saçmalıklarımı, bütün yazdıklarımı unut gitsin. Başkaları benimle ilgilenir, zaten bu dünyada insanlar kendi sağlıklı yaşamlarını hatırlattığı için- hastalara yardım etmeye bayılıyorlar. Sen de dahil, bütün dünya beni unutmalı
