Zeka olarak dipte olan insanlarla kurulmuşsa eğer bir harikalar diyarında hissedebilirsiniz kendinizi. Saçmalıklar bir süre sonra size de anlamlı gelmeye başlar. Sonra oturup italik yazının ne olduğunu bilmeyen insanlara word anlatırsınız.
her zaman ortaya birisi atlar -çoğu zamanda kız olur bunlar- ve herşeyi kendileri yapmaya çalışırlar ve diğer grup üyelerine pek önem vermezler. sende o yaparken koşuştururken bişeyler anlamaya çalışırsın, diyemezsinde birazda biz yapalım diye -çoğunlukla üşengeçlikten kaynaklanır bu durum- daha sonra her iş biter ve rapor hazırlamak kalır, ortada hiç bir veri yok adam akıllı background yok konu ile ilgili sadece deney yapılmıştır, o da senin payına düşer fakat elde örnek bişey yok, planlama yok, açıkçası hiç birşey yok. neyse sen uğraşırsın bir şekilde yaparsın kendisini grup lideri sanan insana gönderirsin ve ardarda laflar duyarsın yok şurası olmamış yok burası olmamış -gerçekten de olmaz ama olması zaten süpriz olurdu bu şartlar altında- ve sende olmadığını kabullenirsin ve kendini beceriksiz hissederek depresyona girersin.
okullarda filan yaparlar , çok iyiyiz ayağına maksimum 20 kişi gruplara bölünür , bi konu olur bik bik sunumlar onlar bunlar..
saçma sapan konuşulur bi tane de tahta vardır hep , birileri beyin fırtınası yapıcam modunda bi kaç kelime karalar..sıkıntıdan patlanır bi de az kişi olduğu için hocayla göz göze gelebilite kat be kat artar , ne teneffüs var ne bişey..
ıyk tiksinçtir..
bi boka da yaramaz..
