"sevilen insanlar"ın size değersiz olduğunuzu söyleyip,çekip gittiklerinde.
Son bir "umut" kalınca peşinden koşup o'nunda sizi terk ettiğinde.
Duyguların yoğunlaşıp sizi "ağlatıp" psikolojinizi siktiğinde.
Son dal sigara ile başbaşa kalıp gram yaşama isteğinin kalmadığını anlarsınız.
Siz siz olun ne olursa olsun "intihar"ı düşünmeyin!
oluyor, bir süre de devam ediyor hatta, can tatlı diyorlar ama buralardan sıyrılmış bir garip olarak, gitmek mi zordu, kalmak mı yoksa? hala karar veremiyorum. kalmayı biliyoruz, kestiriyoruz çünkü; oysa gitmek daha mı kolay..
-sevilen dostlarla sohbet edip kafa dagitmanizi, dertlesmenizi
-Yasami, yasamayi sevdirecek fazla ağır olmayan bir film izlmenizi
-Aileyle vakit geçirip, onların sizler için yaptığı fedakarlıklari farketmenizi
- okumayı istediğiniz fakat uzun süredir ertelediginiz bir kitabi ya da önceden okumus olduğunuz sevdiğiniz bir kitabi tekrar okumanızı
- Sevdiceginizle ( varsa) hayallerinizden bahsetmenizi
- Şehir değiştirmenizi
- Sokakta yardima ihtiyacı olduğunu düşündüğünüz birine yardim edip onu mutlu etmenizi
- Bulunduğunuz şehirde deniz varsa sahilde oturup deniz havasi almanızi (tek başınıza) ve neden böyle duygular hissettiğinize dair bir sorgulama yapip çözüm üretmenizi
Tavsiye ederim. Ve bu tarz duygularla baş etmeyi öğrenmeyi ertelemeyin çünkü hayatımız boyunca böylesi anlar olacak.
