alabildiğine uzanan gökyüzü, bana sadece noktasal bir önemim olduğunu hatırlatıyor şu dünyada, sonsuz maviliğe her bakış attığımda.
nasıl da hayattaki hiçbir şeyin benim elimde olmadığını gösteriyor; dünyanın dönmesine hükmeden bir emrimin aksine, onun beni döndürdüğünü durmadan..
o istesem de erişemeyeceğim, erişsem de dokunamayacağım, şeklini ufacık olsun değiştiremeyeceğim güneş ışıkları, bulutların kenarlarından geçmek için ayrılıyorlar birbirlerinden ve bulutların sınırlarında devasa büyüklükte birer ışınlar oluşturuyorlar. bu muhteşem büyüklükteki ve güçteki gösteriye beni hayran bıraktırarak oyun oynuyorlar benimle, alay ediyorlar durmadan ve utanmadan canice. ve ben ne kadar da küçük, ne kadar cılız bir varlık olduğumu anlıyorum şu yeryüzü denen alaycı varlığın içinde ona her bakışımda biteviye. yumuşacık pamuk bulutlarla yarılan o devasa güneş ışıkları sayesinde günlerime tebessüm gelirken, ve önceleri bu tebessümü bir görev sayıp güneşi de bu emrin kölesi olarak görürken, şu an ne kadar da çaresizce ona bağımlı olduğumu anlıyorum..
