sono gocce di memoria
queste lacrime nuove
siamo anime in una storia
incancellabile
le infinte volte che
mi verrai a cercare nelle mie stanze vuote
inestimabile
inafferrabile la tua assenza che mi appartiene
siamo indivisibili
siamo uguali e fragili
e siamo già così lontani
con il gelo nella mente
sto correndo verso te
siamo nella stessa sorte
che tagliente ci cambierà
aspettiamo solo un segno
un destino, un eternità
e dimmi come posso fare per raggiungerti adesso
per raggiungerti adesso, per raggiungere te
siamo gocce di un passato
che non può più tornare
questo tempo ci ha tradito, è inafferabile
racconterò di te
inventerò per te quello che non abbiamo
le promesse sono infrante
come pioggia su di noi
le parole sono stanche, ma so che tu mi ascolterai
aspettiamo un altro viaggio, un destino, una verità
e dimmi come posso fare per raggiungerti adesso
per raggiungerti adesso, per raggiungere te.
aslında daha girişinde belli eder şarkı, size neler yapabileceğini. bilmediğiniz, anlamadığınız bir dilde olmasına rağmen hüzünlenirsiniz, gözleriniz dolar.
hele ki bir de filmin sonundaki giovanna mezzogiorno' nun merdivenlerden koşarak inip, futursuzca sokaklarda koşmasını, aranmasını anlatan sahneyi biliyorsanız, o sahne aklınıza gelir ve düşmemek için gayret gösteren gözyaşlarınız yerçekimine daha fazla dayanamaz...
adamı mahveder, her gün, günde milyon kere dinleseniz bıkmazsınız.
keman ve piyano en minimal şekliyle ancak bu kadar güzel kullanılabilirdi. bence bir kaç zaman sonra bu kısımlar alınarak yüzlerce şarkı yapılacak. çünkü o kadar güzel, o kadar etkileyici.
filmde çaldığı an, giovanna mezzogiorno'nun gözleriyle konuştuğu, filmin son dakikalarıdır. filmi tekrar tekrar izlediğiniz gibi, bazen sadece o kısmını tekrar tekrar izlersiniz ve şarkı eşliğinde uyuyakalmak istersiniz.
gökyüzünde uçan, beyaz bir kuş tüyü hafifliğinde bir parça. masal uyarı: bir iki şarkıyla birlikte alındığında bunalıma sokabilir.
(bkz: linger)
(bkz: i don't want to miss a thing)
ferzan özpetek'in filmine yaptığı en güzel şey bu şarkıya eserinin* içinde yer vermesiydi. zira filmi vasattı hemen unuttum ama şarkıyı yıllardır dinliyorum.
müziğin gerçekten de ruhun gıdası olduğunu kanıtlayan şarkılardan... giorgia'nın huzur veren sesi insanı adeta büyüler, bazen art arda defalarca dinlediğinizin farkına bile varmazsınız...
huzuru ve huzursuzluğu aynı anda içinde barındırır. o yumuşak tınılar ruhunuzu rahatlatırken, duygularınızı sakladığınız o kutuyu şeffaflaştırıp kendinize bile göstermediğiniz bi yanınızı görünür kılar. tam tarifi budur.
