18.yüzyılda Benjamin Franklin tarafından mekaniksel versiyonu icat edilmiş ve "armonica" (armonika) adını koymuştur. italyancada "armonica" harmoni demektir. Parmakların ıslatılmasından sonra dönen düzenek üzerindeki bardaklara sürterek ses çıkarır.
Franklin tarafından 1761 yılında tamamen yeniden yapılarak düzenlendi ve Franklin adını italyanca harmoni kelimesinden gelen armonica (armonika) koydu. Londra cam üfleyicisi Charles James ile çalıştı ve bir tane yaptılar. 1762'de dünyaya tanıtma galasında Marianne Davies tarafından çalınmıştır.
Franklin'in pedallı versiyonunda yatay olarak 37 kase demir, bir dingile tutturuldu. Bu pedal ayakla dönüyordu. Ses ıslak ellerle kenarlara dokunularak çıkarılıyordu. Kenarlar akord etmek için farklı renklere boyanmıştı.
A'nın koyu mavi, B'nin mor, C'nin kırmızı, D'nin turuncu, E'nin sarı, F'nin yeşil, G'nin mavi ve tesadüfel gelen bemol ve diyezler beyazdı.
18. yüzyılda bu enstrumanın popülerliği çalanları ve dinleyenleri delirttiği iddiası nedeniyle azalmıştır. Bu konuda bilinen çoğu rivayet Alman kaynaklıdır. Bu örneklerden biri Alman müzik bilimci Friedrich Rochlitz'dir. Allgemeine musikalische Zeitung'daki bir yazıda enstrumanın insanı melankolik bir ruh haline sokarak depresyona sürüklediğini iddia etmiştir.
