orhan pamuk'un kitabın bir böülümünün başında türkiye'de senryo kitaplarının pek okunmadığı gibi doğru bir tespit yaptığı ve niye seneryo yazdığını kısaca anlattığı kitap.
1991 yılından bir ömer kavur filmi. Her Kavur filmi gibi sembollerin metaforik dünyasında gezinen bir film.. geçmişte babasıyla kapanmamış bir hesabı bulunan fotoğrafçı, gizemli bir kadının kendinden istediği pavyon fotolarını ona servis yapmaktadır. Kadın, bir fotoda bulunan bir yüze meftun olur ve fotoğrafçıdan onu bulmasını ister. Fotoğrafçı o yüzü ararken bir bakar ki, kendi iç dünyasında yolculuğa koyulmuş..
Saat metaforunun çok kullanıldığı bir filmdi bu. Rutkay Aziz ve Savaş Yurttaşın oynadığı karakterler birer saatçi. Filmin sonlarında gidilen kasabada bir saat kulesine sahip.. sanırım saat kavramı üzerinden zaman kavramına atıfta bulunulmaya çalışılıyor. Film 4 bölümden oluşuyor: Şehirler Şehri, Ölüler Şehri, Garipler Şehri, Kalpler Şehri. Bu bize tasavvuftaki 4 kadameyi hatırlatıyor: Şeriat, Marifet, Tarikat ve Hakikat.
Başrollerde 26 yaşında gencecik bir Fikret Kuşkan ile Zuhal Olcayı izlediğimiz, Ömer kavur'un sembolik dilinin ve metaforlarının dünyasında gezinen bir film.. Mükemmel renk ve görüntü seçimleri, Orhan Pamuk destekli senaryo, nüfuzu güç bir metin ve film, dikkat ve sabır isteyen bir takip bekliyor seyircisinden. Meraklısı için tadına doyulmaz bir gösteri olduğunu tahmin ediyorum ancak benim için sabretmesi zor bir film oldu..
başrollerini zuhal olcayve fikret kuskan'ın paylastığı, orhan pamuk senaryolu türk filmi. 10 yasındaki çocukların seyretmesi gayet sakıncalıdır; elitist entellektüel ürünü bu film bu sabiler için bir travma sebebi olabilir. sonra o çocuk büyür, bir sözlükte kullanıcı olur ve bu anlamda insanlığa "madem sen benim travmam oldun, bende şimdi senin travman olmaya geldim ulan!" diyerek psikopatik mesajlar verebilir... gibi düşündüm ben?
ömer kavurun her zamanki, bilinmezler, saatler ve yolculuklarla örülü dünyasında her yalnız insanın kendi yalnızlığına mahkum olduğunu insanın gözüne soka soka gösterdiği film. ortaokulda izlendiğinde "ha, ne?" gibi, lisede "iyi film yapmış esasında" gibi tepkilere yol açarken; üniversite çağlarında izlediğinizde boğazınıza yumruk yemiş gibi olursunuz.
"Orhan Pamuk'un bir romanı üzerine kurulu Gizli Yüz, güzel, gizemli bir kadın tarafından yabancıların fotoğrafını çekmek üzere tutulmuş bir delikanlının hikâyesidir. Kadın merak uyandırıcı bir yüz aradığını iddia eder; sonunda aradığını bir saatçinin resminde bulur- ve onunla gizlice kaçar. Ama genç fotoğrafçı, müşterisine tutulmuştur ve umutsuzca onu aramaya başlar. Kavur'un bu sıra dışı, saplantılı aşk hikayesi, hislere hitap eden, şiirsel ve aykırı işlenişiyle, zamana meydan okuyan görkemli bir başyapıt."
filmi izledikten sonra insan metafor manyağı oluyor.
uzun uzun diyaloglar. garip bağlantılar.
ömer kavur biraz daha zorlasaymış kafa karıştırma konusunda david lynch filmleriyle kapışabilirmiş zannımca.
