Türkiye gibi ülkelerde normaldir. Ama bence olmaması gerekir ben nasıl inandığımı rahatça söylüyor, inançlarımı yaşayabiliyorsam onların da inanmadıklarını rahatça söyleyebilmelerini isterim. Tabi dinle dalga geçmedikleri saygısızlık yapmadıkları sürece.
benim gibi bireylerin bulunduğu topluluktur. ailem bilmiyor inanç olduğumu herşeye abartılı tepki veren aileniz varsa saklanılması gereken durumdur. anlayacağınız tanrıdan korkmuyorum ailemden korktuğum kadar.
babamın "yukarıda allah olsaydı, dünyada adalet olurdu" sözü ile başladı her şey. ateist miydi lan babam?
babam haksız olamazdı...
küçüktüm. dinle, kitapla çok işim olmamıştı o zamana kadar, gusül abdesti almanın dışına çıkamamıştım.
arkadaşlarım tarafından ilk camiye çağrıldığımda bahane buldum. iki , üç...
bu böyle gitmezdi. bir kılıf bulmalıydım.
sonra kelimelerin arasında boğulmaya başladım.
ateizm, deizm, teizm... "neyim lan ben" diye düşünüyordum hep.
ergenlik çağında kimlik bulma çabasıydı hepsi...
birkaç sene sonra buldum. hiçbir şeye inanmıyordum. kendimi dinle ilgili veya ilgisiz olarak nitelendirmek istemiyordum.
güzel bir cümle seçtim.
"önümüzdeki 15 yıl içinde herhangi bir dine mensup olmayı düşünmüyorum"
uzun zaman böyle gitti.
sonra yakın bir arkadaşımın facebook güncellemesini gördüm. "deist"
iyi cesaret diye düşündüm. ben de yapmalıydım.
o kadar cesaretli olamadım. "wtf" yapmakla yetindim.
birkaç sene sonra tekrar aynı kafaya geçtim.
"önümüzdeki 10 sene herhangi bir dine mensup olmayı düşünmüyorum"
şimdi mi?
yukarıda allah olsaydı, dünyada adalet olurdu.
- olm ben gizli ateistim
+bırak lan beni mi yiyon!
-olm valla bak, ateistim ben. Bi tek sana söyledim.
+yav bi sittir, inanmam
-inanmazsan inanma, allah biliyor ya o bana yeter.
o konuda değişik söylentiler var haliyle. bir keresinde gizli meyhanecisi olduğunu söyleyen birisiyle bile tanışmıştım. yakın çevresindeki birkaç kişi ile birlikte bir-iki haftada bir uğrayıp rakı içtiğini söylemişti, bilemiyorsun tabii...
