Aslında kalandır terkeden, giden de bu yüzden gitmiştir zaten demiş Murathan Mungan .
Gitmek bir kaçış değildir başlangıçtır bazen.
Her giden geri gelmeyebilir ama her gelen geri gidebilir.
gitmesin diye hiç dil dökemedim. son bir bakış için ölürcesine istediğimde, beni hiç kırmadın. sahaflara gittiğimiz her an, gözbebeklerinde yaşama sevincini yakaladım. evimizde yaptığımız yemekler, tartıştığımız konular, gecelere bağlanan gündüzleri hiç yadırgamadık. gitmesin diye hiç dil dökemedim. birgün gitmesi bu kadar ağır gelecek miydi? gitti çünkü.. ne bunları okuyacak kadar, ne de bir hoşçakal diyecek kadar..
gitmek kimseye yakışmazdı, ölüm gibi...
Bu günlerde herkes gitmek istiyor
Küçük bir sahil kasabasına
Bir başka ülkeye, dağlara, uzaklara…
Hayatından memnun olan yok.
Kiminle konuşsam aynı şey…
Her şeyi, herkesi bırakıp gitme isteği.
Öyle “yanına almak istediği üç şey” falan yok.
Bir kendisi
Bu yeter zaten.
Her şeyi, herkesi götürdün demektir..
Keşke kendini bırakıp gidebilse insan.
Ama olmuyor.
Hani kendimizden razıyız diyelim, öteki de olmuyor.
Yani her şeyi yüzüstü bırakmak göze alınmıyor.
Böyle gidiyoruz işte.
Bir yanımız “kalk gidelim”,
öbür yanımız “otur” diyor.
“Otur” diyen kazanıyor.
O yan kalabalık zira…
iş, Güç, sorumluluk, çoluk çocuk, aile,
Güvende olma duygusu…
En kötüsü alışkanlık
Alışkanlığın verdiği rahatlık,
Monotonluğun doğurduğu bıkkınlığı yeniyor.
Kalıyoruz…
Kuş olup uçmak isterken, ağaç olup kök salıyoruz.
Evlenmeler…
Bir çocuk daha doğurmalar…
Borçlara girmeler…
işi büyütmeler…
Bir köpek bile bizi uçmaktan alıkoyabiliyor.
Misal ben…
Kapıdaki Rex’i bırakıp gidemiyorum.
Değil bu şehirden gitmek,
iki sokak öteye taşınamıyorum.
Alıp götürsem gelmez ki…
Bütün sokağım köpeğim olduğunun farkında
Herkes onu o herkesi seviyor.
Hangi birimizle gitsin?
“Sırtında yumurta küfesi olmak” diye bir deyim vardir;
Evet, sırtımızda yumurta küfesi var hepimizin
Kendi imalatımız küfeler.
Ama eğreti de yaşanmaz ki bu dünyada.
Ölüm var zira.
Ölüme inat tutunmak lazım.
Bari ufak kaçışlar yapabilsek.
Var tabi yapanlar, ama az
Sadece kaymak tabakası
Hepimiz kaçabilsek…
Bütçe, zama, keyif… Denk olsa.
Gün içinde mesela…
Küçücük gitmeler yapabilsek.
Ne mümkün
Sabah 9, aksam 18
Sonra başka mecburiyetler
Sıkışıp kaldık.
Sırf yeme, içme, barınmanın bedeli
Bu kadar ağır olmamali.
Hayatta kalabilmek için bir ömür veriyoruz.
Bir ömür karşılığı, bir ömür yani.
Ne saçma…
Bahar mıdır bizi bu hale getiren?
Galiba.
Ben her bahar aşık olmam ama
Her bahar gitmek isterim.
Gittiğim olmadı hiç.
Ama olsun… istemek de güzel.
içime hep huzuru getiren zıt anlam. Gittikçe mutluyum, devindikçe seviniyorum. Atıl vaziyetler ruhumu boğuyor ama hayatımı sürdürmem için sürekli sabit konumlarda bulunmam gerekiyor. Bu yüzden hayat işkenceden farksız benim için. Cennet nedir deseler bir akşamüstü kızıllığına karşı sürekli gidilen bir yoldur derim çünkü kalmak cehennemdir.
uzun zamandır planladığım aktivite. ailem ve birkaç kişi dışında kimsenin beni ve düşüncelerimi önemsemediğini, kadınların beni görmezden gelip başkalarıyla çıkıp yattığını görüp duydukça daha çok saklanmaya, içime yönelmeye, susmaya başladım. bir gün planlarımı olgunlaştırıp bir süre sonra da eyleme koyacağım. tüm sosyal medya hesaplarını kapatacak, telefonumu değiştirecek, ortadan kaybolacağım. hatta adımı değiştirip yüzüme estetik yaptırabilirim.
eğer toplum size arkanızı dönerse onlara nanik yapma şeklinizdir.
gideyim dedikçe bir şeyler çıkıyor hep. böyle zavadanak çekip gitmek lazım o yüzden. aklınıza estiği an yapın hemen sonra ötelemiş oluyorsunuz tadı tuzu kalmıyor. insanlardan gidin, şehirden gidin, her şeyden gidin ama hemen gidin şlok diye, ancak o zaman nefes alınabilir.
Gitmek isteyip gitmek,en kolayı. Temiz bir şekilde fiziksel ve düşünsel bağını kesmek. Zor olansa gitmek isteyip gidememek. Zor olana her saat maruz kalmak, kendi isteğine sırt çevirmek.
