hayat normal gidiyodur. her şey iyidir. ya da iyi gibi gözüküyodur. üzerinizde renksiz bir karabasan vardır. gidilecek yer aranır fellik fellik , bulunamaz. aynı duvarlar , aynı örtüler boğar ruhu. kusarsın yalnızlığını kağıtlara.
ve bulunur o kurtarıcı yer , gidilir ,bir şey değişmez. karabasan ruhunuza dönüşüvermiştir çünkü.
belki de sürekli göç etmek zorunda olan ilk insanlardan kalma genetik bir kod var içimizde, hayat boyunca hiç bir şey sürdürmüyor güzelliğini ki kalalım, yerleşelim. gitmek lazım hep bir yerlere; çocukluğumuza, köyümüze, adını çok duyduğumuz bir kente ya da yeni insanlarla tanışmak, yeniden başlamak için uzaklara...
gitmek zaruretidir kısmen. zira hep güzel şeyler ardında kalır insanın. yeni yerler, yeni yüzler, yeni yıllar hep daha kötü yapar bütün olan biteni. vardığın yerlerle gitmek istediğin yerler arasında dünya kadar fark vardır. ve sen hangi otogara ayak bassan kendi yüzsüzlüğünü çiğnersin parlak otogar zeminlerinde. bavulunda bir dünya umut kırıntısı, birkaç resim. o yüzden zaruri bir ihtiyaç halidir gitmek.
camımın kenarındaki soluk renkli masamdan ayrılmak istiyorum bu gece. gitmek istiyorum buralardan. sabah başka yatakta uyanıp, yüzüme hep aynı yerden vuran güneşi farklı yerlerden selamlamak... farklı yönünden kalkmak istiyorum yatağın . mor odama umutlu bakmak istiyorum, duvara dokunuyorum, soğuk... elimde ter... hafif titrek...odam ise; her zaman ki gibi yerinde, derli toplu, dağınıklık yok. odam bile sıradan. bir gün gibi. dağıtmak istiyorum odamı, gitmek ihiyacı gibi dağıtma ihtiyacı duyuyorum. alışagelmişin dışında istiyorum ve yatağıma uzanıyorum. mutluyum hayatımdan, çünkü " mum ışığında görmeye de alıştı gözlerim, yüz mumluk çıplak ampülde kamaşmamaya da." *
