Hep beni uğurlamaya geleceğinden sözederdin gemiye katılmadan önce, her uzak kalışımızdan bahsettiğimde.
Son görüşmemizi hatırlarsın. sen beni orada uğurlamıştın zaten. Nereye olduğunu bilmiyorum ama nereden sorusuna yanıtım: sıcaklığındır. Sen beni o gün sıcaklığından uğurlamıştın bir yerlere. Ben o gün bu gündür varamadım hiçbir yere.
Biliyorum bencilimdir ve umursamadan giderim yeri gelince. Ama sorunda burada başlıyor işte: biz o son görüştüğümüz günden beri gidemiyorum ve nedense fazla umursuyorum bu hayatı. Sadece gidememek değil tek sorun. Acıkmıyorum, doyamıyorum, uykum gelmiyor, yataktan kalkamıyorum, midem yanıyor ve birde su gidermiyor susuzluğumu. Bak görüyorsun bencilim işte, kendi sıkıntılarımı sıralıyorum durdurak bilmeden yine.
Yaklaşık bir ay sonra, o mecburi ayrılık günü gelmeden tekrar görme fırsatım olacak mı seni bilmiyorum ama ben o gün geldiğinde, gemim uzaklaşırken karadan, bakacağım o sevmediğim kalabalıklara, onların yürüdüğü caddelere. Bakacağım seni bıraktığım şehre, ülkeye. Sonra giderek bir pus çökecek baktıklarıma. Giderek daha da yok olacak her şey. Sonunda bir ufuk çizgisi göreceğim baktığım yerde. Ve ardından kafamı nereye çevirirsem çevireyim gördüğüm şey aynı olacağından, ben her ufka bakışımda seni bıraktığım şehri göreceğim. Ve hep o şehre doğru ilerleyeceğim.
Beklediğinden habersiz ve beklediğini ümit ederek.
