daha küçücükken başlar hayallerimiz çocukluk ya biyik hayallerdir bizimki belki de çok büyük(süpermen vb).sonra olamayacak kadar büyük gelir normal seviyeye çekeriz(doktor vb).ama büyüdükçe küçülür, gerçekleri gördükçe...
çocukluk eğer rahat geçiyorsa, birey fazla yokluk çekmediyse, zor koşullarda yaşamadıysa hayat o yaşlarda fazla basit gelir genelde. hayat basit geldiği için kurduğu hayaller daha kolay ulaşılabilecekmiş gibi olur. fakat birkaç sene geçip ergenliği atlatıp biraz büyüyünce birey hayatın çocukluktaki kadar basit olmadığını görür. (eğer bolluk içinde yaşamıyor, okuluna babasının özel şöförü bırakmıyor, yağmurlu havada elinde şemsiyesiyle otobüs bekliyorsa) biraz büyüyüp hayatı yavaş yavaş da olsa yaşamaya başlayınca anlar insan çocuklukta kurduğu hayallere ulaşamayacağını. hayaller önce astronotluktan pilotluğa iner, o da olmayınca otobüs şöförlüğüne razı olunur. aslında insan hayallerinden vazgeçmemeli, uzak da olsa onun peşinden koşmalıdır.
Aslında cok büyük bir zıtlık vardır. insan ebat olarak küçükken büyük hayalleri vardır. Dış görünüş büyüdükçe istekler ve hayaller aynı oranda küçülür.
hayal gücünden realizme uzanan bir çizgidir.
3-5 yas grubu; padişah, süperman, pokemon olucam.
7-15 yas grubu; avukat, hakim, doktor.
15-18 yas grubu; öğretmen, mimar, mühendis. **
Sonunda ele avuca gelir birşey olsun da ne olursa olsun.
hayallerimizi biz küçültmeyiz.küçültür birileri,ceplerine attıkları her kuruş,sıktıkları her kurşunla bir bir öldürdüler hayalleri.allahtan dediler,kork,şükret dediler.korktuk,eğilip büzüldük,aramızdan birkaç kişi tersini söyledi onları da öldürdüler.para konuştu,silahlar konuştu,aptallar konuştu biz sustuk.doğmak,yaşamak,ölmek parayla oldu,parası olmayan sokaklarda doğdu..önce hayallerini sonra kendisini öldürdüler.sonra eğitim dediler,okuyun dediler olur dedik,sabahların köründe kalorifersiz,buz gibi odalara doluştuk,hayal kurmaya devam ettik.sonra eğitim dediler para istediler "biz bedavamı geliyoruz buraya" dediler.peki abi dedik "kurallar böyleymiş nabalım uyucaz" dedik.sonra anne babamızın ensesine bindiler emekli etmediler."vatan lan bu,gerekirse gidip öleceksin" dediler.gittik öldük,kolumuzu bacağımızı,aşklarımızı hayallerimizi bıraktık dağda bayırda.üniversite dediler öss yi kazanacaksınız dediler,peki dedik okuduk öğrendik,yetmez dediler dershaneye gitmeden kazanılmaz dediler.kazandığımız 3 5 kuruşu da dershaneye yatırdık.sonra yine yakınından bile geçemedik hayallerimizin,ıskaladık.yeter dedik meydanlara çıktık eğitim hakkı dedik yürüdük vurdular..hayallerimizden vazgeçtik..sövdük.
HAYALLERiN GERÇEĞE DÖNÜŞMEYE BAŞLADIĞI AN HAYAL KURARKENKi MUTLULUĞUN AKSiNE BEKLEDiKLERiNi SAĞLAMIYORSA DAHA DA MEMNUNiYETSiZ OLUYORSAN TAMAMiYLE HAYAL DÜNYASINI YOK ETMEYE VARACAK HADiSE.
küçükken ulaşamayacağımız birşey yok gibi gelir o yüzden mutluyuzdur saf ve aptal bir gülümse vardır o zamanlarda..ve büyümek isteriz büyürüzde bok varmış gibi ..sonra hayal edilenle yaşanılan gerçeklik arasındaki uçurum o aptal gülümsemeyi alır bizden sonrada hayalleri sonrada duygularını falan filan geriye sadece git gide küçülen sen kalırsın..
