bu ruhu taşımak için öncelikle girişimci olmak evladır. akabinde frenlenemez bir arzu ile birşeyler vücuda getirmek sürekli risk almakla başarılar elde etmeye çalışır durur. bu ruh öyle bir şeydir ki insanın kanına girmesin sonra vay vay vay çıkarıp da atamazsın.
yıl doksanlar...
arkadaşlarla birgünlük harçlıklarımızı biraraya getirip sermaye olarak bir kutu toplu iğne almıştık *
ve tabi ufak bir kargaburun.
sonra toplu iğnelerin arkalarını kesip çift halinde bütün okulda kızlara satmıştık top küpe niyetine. bunların neden klipsleri yok diyenlere ise bunlar topluca amerikadan geldi bu şekil. millet de inanıp almıştı onca. bu iş iyice tutmuş ve sermaye tabiri caizse 1 e 1000 katlamıştı. takım arkadaşları tekrar bir araya gelip okulda küpe satacak kız kalmayınca herkesin yolunun düştüğü tekstile girmiştik...beyaz fanile alıp kumaş boyası ile batik boyayıp onları pazarladık bir süre. bu da fena satmadı...o zamanlar küçük sermayelerle harçlıklarımızı çıkarmıştık.
