her daim hatırlayacagın son fotografı cektigi andır aklın...
aklın kaldıgı andır...
geride bırakacak hiçbir şeyinin kalmadıgı andır kişinin...
ağlayamadıgın andır...
en buyuk hıçkırıgındır...
belkide doner
gitme der
diye dusunur insan
ama nasil ki
gunes batar
o son umutta
o oyle yok olur
ve kisi
caresiz
sokaklarin kalabagina karsir
kendi icinin yangini
kimse farketmeden tasir
ilk öpüşmende canın yandıysa eğer,ilk sevişmende boşalırken ağlamaya başladıysan ve ilk seni seviyorumu duyduğunda denize doğru koştuysan yalınayak ve ayağına batan taşlara aldırmadan,dönüpde bakamazsın geriye,sana (bkz: nereye) diye bağıran sevgiline.ilk aşkını orada görememekten korkarsın çünkü.denizin bütün suyunu içip bitirmek istersin akıtamadığın gözyaşının yerine.ağlarsın.
hicbir seyi degistirmeyen eylem. oysa ki senin bir suru umudun vardir hala, son kez olmayacagini sanirsin o bakisin lakin onu bile anlamayan bir seye bakiyormussun meger.
biliyordum. biliyordum, arkama dönersem, o kara gözlerinin beni bırakmayacağını... biliyordum. tutacaktı beni o gözler, o gözlerden yanaklara süzülen o yaşlar...
kavrayıp yakacaktı beni o gözler, boğacaktı o yaşlar...