türk halkının damarında bir insülin gibi enjekte edilmiş, ritim tutma çeşididir. alkış ritminde durmaz. giderek hızlanır. neye hizmet ettiği isviçreli bilim adamları tarafından araştırılmaktadır halen..
kimi amerikan filmlerinde olur bu hızlanan alkış ritmi. genelde sahnede bir grup insan olur ve bu insanlar cesaret gerektiren bir şeyler sergilerler.* ve bu performans bittiğinde, tüm salonda bir sessizlik olur. bu sırada, kahramanımız sahneye çıkar. oturan güruh arasından fidan gibi yükselir. yavaşça, kafasını sağa sola sallayarak ve insanları alkışa zorlayan bir ifadeyle bakar. alkışlar yavaşça hızlanır, bir kaç kahraman daha ayağa kalkar... ve aman tanrım! herkes alkışlar hem de giderek hızlanan alkış ritmi tutarak! işte bu doğanın amerikan halkında ve sinemasında bulunan bir mucizesidir.
(bkz: alkışı başlatan adam)
olimpiyatlarda sporcuların uzun atlamadan, sırt üstü atlamadan yahut sırıkla atlamadan önce ritmi başlatarak, seyircilerin de giderek hızlanmasıyla oluşan durumdur.
televizyonda yayınlanan "saadet zinciri" toplantılarında gözlemlediğimiz eylemlerden biridir. bilinçaltına iyice yerleşen bu kareler nedeniyle, bünye herhangi bir eğlence yerinde benzer bir durumla karşılaşınca "mnskym hey heyciler buraya da mı geldi" şeklinde tedirginlik yaşamaktadır.*
Otu boku alkışlayan, şakşakçı bir toplumdan geldiğimiz için, eğer bu şekilde alkışlanırsak, "Ben neymişim be, şu halka bak beni alkışlıyor." ara gazını aldıktan sonra Taksim Meydanı'nda bile utanmadan anadan doğma soyunmamıza neden olabilecek ritm.
