Sebebi nedir bilmiyorum ama her gün yaşıyorum.
Bak böyle bi olaydan sonra ağlar normal insanlar diyorum.
Şimdi üzülmem gerekli aslında diye dalga geçiyorum kendimle. Hissizleşiyorum!
Bunalıyorum hayattan,
Sıkılıyorum her şeyden.
Sevdiğim insanlardan, değerli gördüklerimden.
Bıktım diyorum aniden! Hissedemiyorum hiçbir şey.
Acımıyor canım.
insanları üzmek bile üzmüyor beni artık.
Eskisinden de rahat bi insan oluyorum,
Rahatlığın sınırlarını aşıyorum
Abartıyorum belki de...
Duygularımı kaybediyorum
yavaş yavaş..
Takmıyorum kafama olanları
Üzülmüyorum,
Sevinmiyorum,
Ağlamıyorum,
kızmıyorum...
soğuyorum sebepsizce herkesten, her şeyden.
Tepkisiz kalıyorum Hissetmiyorum!
bir hafta önce dedemi kaybettim. cansız bedeni odanın içinde uzanırken, pervane ve klimalar soğutmaya çalışıyordu ertesi gün son yolculuğuna uğurlanacak olan bu yaşlı adamı. sonra kendi ellerimle kefenlenmiş cesedi toprağa indirdim. ama bir kere bile gözyaşı dökemedim arkasından. sevmediğimden değildi. dede bu sevilmez mi? ama yapamadım. 3 gün önce'de 22 yaşında ki arkadaşım trafik kazasından dolayı vefat etti. ankara hukuk öğrencisi. çok samimi değildik ama birbirimizi tanırdık. her neyse yine ağlayamadım. giderek hissizleşiyorum sözlük. bu ne anlamsız bir haldir!
belkide tamir edemeyeceği kadar büyük yara almıştır insan hisleri yüzünden.belki çoğu insanın çekmediği kadar acı çekmiştir.sevgiye,güvene,iyi niyete... hiçbirine güveni kalmamıştır belki.hisleri onun hissizleşmesine neden olmuştur.artık gözünü kapattığında çektiği acıları değilde sadece karanlığı görüyordur.
yaş ilerledikçe başa gelebilecek durum, kalbi nasır tutmuş insan deyimi vardır ya tıpkı bu durumu anlatır. insan ne kadar acı çekerse o kadar olgunlaşır derler bence eksik insan ne kadar acı çekerse o kadar geride bırakır hislerini.
Bir kaç yıldır kimseyi çok sevemiyorum. Asla tam güvenemiyorum. Karşı cins ilgimi çeksede asla hoşlanamıyorum. Yeni tanıdığım insanlarla iletişim kuramıyor onları sevemiyorum. Sanırım kalbimi bir yerde kaybettim. Giderek hissizleşiyorum...
