mutluluk. dışarıda gezerken, otobüste, metroda veya diğer yerlerde gördüğüm herkes mutsuz. bakışları o kadar donuk ki. insanlar artık hayattan zevk almamaya başladı.
ben nasıl bir yere geldim şimdi böyle????? bunlar sadece bugün açılan/tartışılan saçma sapan başlıklar.
özellikle siyasi tarafların birbirine salak salak bok atmasından yıldım. tarafı ne olursa olsun. emin olun siyasi bir kimliğim yok, çünkü hepsinden midem bulanıyor. insani değerleri siyasete alet etme işini herkes yapıyor ve aynı anda ilginçtir ki herkes de buna karşı çıkıyor.
insanların dindar ve dinsiz, sağcı ve solcu, türbanlı ve türbansız, kevaşe ve namuslu, türk ve kürt, erkek ve kadın, fakir ve zengin olarak ayrılıp bunlara göre değerlendirilmesinden bıktım bıktım bıktım.
Gücüm. Giderek azalıyor. Aksi halde bir zamanlar doğru dürüst ağlayamayan ben şimdilerde dokunsanız ağlayacak modda olmazdım.
Bu vaziyette olmayı ben seçtim ama sorun bi neden seçtim. Zamanında bunu yapmasaydım şimdiki halimden daha iyi olmayacaktım. Sonrasında yaşanacaklardan kaçmak için yaptım. Asi olmamak için...
(bkz: evlilik). Çevremdeki boşanan insanları gördükçe evlenmekten soğudum. Evlilik makamı kutsal iken artık 3 fotoğraf 2 imza olayına döndü, bir saygınlığı kalmadı. insanlarda tahammül yok. Özellikle son yıllarda hızla artan (bkz: feminizm) aile yapısını yok etmekte, kişiler arasındaki bağı koparmaktadır. Kim ne derse desin, kadın tarafının burada yapıcı olması ve alttan alması gerekir. (bkz: yuvayı yapan dişi kuştur)
