iki eşya var önümde, lacivert bir hırka ve kalemlik. Sadece bir hırka ve bir kalemlik yok ama sesler var, gülüşler var, 4 yıl var. Çok sevdiğim bi insanın dokunduğu kalemlik, sınavlara hazırlanırken yanında, hep çantasında, yıllarca onunla. Biriyse onu güzel mi güzel yapan bir hırka. Her giydiğinde iltifat ettiğim.. ıssız bir yerde olan o güzel okul, o güzel insanlar ve o koca 4 yıldan kalan 2 eşya.
Araya kilometreler, insanlar, evler girecek. Acılar, sevinçler, aşklar, çocuklar girecek.. Mutlu insanlar, bazen de ağlayan insanlar. Uzaklıklar 4 seneyi silikleştirir mi, sevgiyi yok eder, muhabbeti söndürür mü? Bilmiyorum. Unutmaktan korkuyorum. Her gün yemek yediğim bazen küsüp çoğu zaman yanlarında güldüğüm iki insan bende ne kadar silikleşcek bilmiyorum. Kim beni uyarcak, dinleyecek, sevecek? Bilmiyorum. Kim çeker onlar gibi? 4 yıl dile kolay. Yapılmayan ne var ki? Kaç adım, kaç cümle, kaç ses, kaç gülüş..hepsi birleşip omuzlarıma binmiş sanki. Gözlerim buna dayanmıyor. Kalbim de. Özlememekten korkuyorum. Özlemeye değcek insanlar, güzel anlar.. Büyüdüğüm insanlar..çok şey paylaştık, aynı şeylerden yedik aynı suları içtik. Hepsi geride kaldı. Birazını içime yakaladım. Sol tarafa. Hatırladıkça sizi hüzünle tebessüm ettircekler.
Sizi seviyorum.
