gitmek için niyetlenen kişinin, vazgeçtikten sonra sevdiğine kuracağı bir cümle.
son veda deyip, kimsesizlik dolu bavulumu alıp elime, çekip kapıyı çıktım yola usulca. hayalimizde ki evin önünden geçtim, tutamadım yine gözyaşlarımı, sessiz sessiz ama haykırarak, bir zamanlar nefes nefes indiğimiz o yokuştan aşağıya doğru inmeye başladım. tren yeni gelmişti, bomboş vagonlardan birisine attım kendimi. tam karşı koltuğumda senin oturduğunu hayal ettim, derin derin bakıyordun gözlerime. gülümsüyordun yine içtenliğinle. eminönü'ne gelmiştik, ilk sen indin trenden kalabalığın arasına karışıp kayboldun. yine tek başıma, kimsesizlik dolu bavulumla bank'a doğru yürümeye başladım, istanbul'umuzu ayaklarımızın altına aldığımız köprüden geçtim. ve şimdi, cehenneme gelmiştim. sokak tabelalarının üstünde yazıyordu adın, birisi kazımıştı adını oraya. melek yazmıştı, can yazmıştı. yaşlı amcanın yanına oturdum, alabildiğince, doya doya baktım istanbul'umuza. sonra, sonra gülüşün düştü tekrar yüreğimin en acıyan yerine. arkamı döndüm, el ele koştuğumuz gün geldi aklıma. yürüdüğümüz yollar, yem attığımız kuşlar... kanatlarının rengine bürünmüş bembeyaz o tavşan. vapurlara baktım sonra, hayal ettim eski günleri, gözlerimden yaşlar süzülerek.. gidemezdi sevgili bu yürek, yüreğinden öteye.. terk edemezdi yüreğini, gözlerine bakmadan yaşayamazdı. hani, demiştim ya keşke bu kadar büyük sevdirmeseydin kendini diye.. iyi ki sevgili, iyi ki bu kadar büyük sevdirmişsin kendini..iyi ki o uçurumun kenarında bir ağaca benzettirmişsin beni.. ve iyi ki sevgili, iyi ki var olmuşsun yüreğimde.. bak gidemedi bu yürek işte, yüreğinden öteye.. başında bin bir bela ile, bin bir dert ile yine burada, yanında.. yüreğinde..
