sezon dört bölüm birin sonundaki epik müzik harika. bağlam olarak da harika. aslında saçma sapan bikaç absürd olay yaşandıktan sonra bölümün böylesi devasa, büyük duygular uyandıran bi müzikle bitmesi ilk bakışta dizi'nin absürdlükler silsilesinin bi parçası gibi duruyor, bu haliyle bile gayet iyi bi cuk oturma hissi oturuyor.
ama esasında, bölümü dikkatli izlemişseniz fark ediyorsunuz ki müzik oraya absürd olsun diye konmamış, müzik gayet ciddi. bölüm boyunca insanın vuruşup kazanıp kazanabileceği en büyük savaşını izliyorsunuz, iradesiyle olanı. ve öyle ya da böyle yılmaz eşliğinde ekip bu savaştan pirus zaferiyle ayrılıyor. ilkkan'ın üstüne sarılı battaniye, ağır aksak birbirine tutuna tutuna yürümeleri falan, aslında en büyük savaşın yorgunluğu.
bölüm boyunca insanın kendi iradesiyle olan en büyük savaşı aslında son derece hassasiyetle ve boynu bükük bi mağrurlukla, olabileceği en ciddi haliyle anlatılıyor aslında. yılmaz'ın; "ben yılgınlığım, kızgınlığım ve belki de en derinlere sakladığım kötülüğümü harlı ateşlerde eritip, iradeye çevirdim. sende de o iradeyi eğip bükecek güüç, yok... anladın mı?" cümlesini duvara falan asmak lazım konunun ilgilileri açısından. bu konuya bundan daha net bi cevap, daha eğilip bükülemez bi çözüm görmemiştim.
bu kafadaki insanlar için konu böyledir, kapanmıştır. çatışmalar yaşanmış, kanlar dökülmüş, ayranlar dökülmüş ve götler sikilmiştir. bedeller hiç de bila bedel oldukları söylenemeyecek şekilde ödenmiştir. şanssız bi şekilde, sırf yaradılış gereği diğerlerinden daha az miyop olduğu için görebildiği en ufak çirkinlikleri eritip eritip iradeye çevirmek zorunda kalmış olan insanlarla yapabileceğiniz iki şey var; onları kabullenmek, sizi kabullenişlerine saygı göstermek... eğip bükmeye hiç yer ya da imkan olmayan topraklardasınız. hoşgeldiniz, esasınızda bilmediğiniz bi yerde ve kayıpsınız.
4. sezon 1. bölümüyle "instagram neden kullanmıyorsun" sorusuna kallavi bi cevap vermişlerdir.
niye instagram kullanmıyorsun diye soranlara "gibi'nin dördüncü sezon birinci bölümünü izledin mi? diyicem. izlemediyse ya da izleyip konuyla alakasını kafasında oluşturamadıysa da muhabbeti orada keseceğim.
4. sezon ilk bölüm yayınlandı. şimdiye kadar izlediğim bölümler arasında dokunma gücü olarak en iyisiydi. yine çok distopik bir şekilde anlatımıyla beğenimi kazandı. ancak bir taraftan yukarıya oynarken komedi pasını da yavaş yavaş kaybettiği de bir gerçek...
Yeni sezonun ilk bölümü dün yayınlandı. Çok güzeldi. Çok güzel işlenmiş. Boş övgülere ne kadar sağlam iradeli bir karakter koymamız gerektiğini Türkiye için de bunun geçerli olduğunu çok güzel işlemişler. Ellerine sağlık.
En son yani en sondan bir önceki bölümün finali çok güzeldi. Çalan şarkı ve yılmaz'ın sözleri. Depresyondayım diye çok etkilemişti beni.
Şarkı da söylediği gibi;
"Aşığınım yanında olamasam da, aşığınım sana dokunamasam da..."
Ve benim gözlerden yaşlar süzülüyor...
3x5'te masayı kurmaya çalışılması üzerinden karakter inşasının anlatılışı mükemmeldi. feyyaz'la aynı yaşlarda biri olarak tam olarak aynı şeylere kafa yormakta olduğumuzu fark ettim. belli ki entelektüel faaliyetin özellikle bu yaşlarda çıkıp çıkabileceği tek nokta var; karakter inşası.
o kendini senden daha özgür tahayyül eden, sana bi türlü tam anlamıyla ikna olamayan, ikna olsa dahi bunu üst perdeden kabullenir bi tonda sergileyen halının altına süpürülmüş o büyük ilk aşk,
serbest bırakıldığında adeta toplumsal hayattan bihaber bir pure bir hayvanmış gibi davranan ancak esasında senin en güzel halin olan o alt benlik,
seni kaygılara sürükleyen, üzerinde sürekli eleştirel bi göz tutup esasında kendi karakter inşasında senden faydalanan ama bunu da oldukça maharetle yapıp aslında seni düşünüyormuş gibi davranabildiği için bi türlü vazgeçemediğin en yakın arkadaşlar.
bunların hepsine siktir çekip içinden geldiği gibi davrandığı yakaladığın o geçmişteki, memleketten ayrılmamışlıktakine çok benzer huzur hissi...
hepsinden bende de var be yılmaz'ım, yalnız değiliz şu hayatta.
mesela bölümün ortasında bi sahne var; ilkkan masayı kurmakta geç kaldıkları için kızıyor, ersoy masayı kurmaya bi gerek olmadığını söylüyor, ilkkan; "bu masadan hiçbirimiz memnun değildik ama sesimizi çıkarmaya götümüz yetmedi, herkesin masası böyle dedik, uğraşmadık", yılmaz; "hayır nesi kıytırık bizim masamızın, iyi kötü bugünlere geldin sen"... :D
35 yaş sendromunu güzel anlatmış. ortalık kan revan, herşeyin tam yerine oturmaya başladı başlayacağı bi zaman... 20 yıllık planların ilk meyvelerini vermeye başladığı, masa bi rahat dursa geleceğin çok güzel inşa edilebileceği zamanlar. ama masa durmuyor, gel benle uğraş, beni iyileştir, daha güzeliyle değiştir diyor. yılmaz'ın içgüdüsü bi dur gözünü seviyim, şimdi hiç sırası değil diyor.
bi sahnede tolga diye bi karakter var eve gelen misafirler arasında; 50'lerden fırlamış genç bi adam. ilkkan diyor ki tolga evlenmekten vazgeçti yılmaz, yılmaz "ne diyosun" diye sevinip heycanlanıyor tolga'ya sarılıyor, yüzünü bi rahatlama ifadesi kaplıyor, "çocuk yook, torun yook" diyor yılmaz, ilkkan tolga yılmaz üçü sarılıyor... tolga yılmaz'ın dedesi, sahne yılmazın hayatta olmama isteği, intihar eğilimi. bunu da ikinci izleyişte fark ettim. katmanlı bi iş yapmışlar.
ümran abla rüyayı anlattıktan sonra jenerik akarken son sahne; ersoy kalkmak istiyor, sıkılıyor, masada pek keyfi yok muhabette de dahil olamıyor, ümran bilinçaltında onu arzuladığı için terslemiş falan, ilkkan'sa ipleri ele almış. rüya boyunca anlatılan ersoy'un temsil ettiği ve yılmaz'ın çok mutlu, çok başarılı birisi haline getiren alt benliği gerçek hayatta tekrar pasifize edilmiş, ipleri ilkkan ele almıştır. yılmaz gerçek hayatta başaramamaya devam edecektir.
izleyen türkler olarak şöyle bi anksiyete yaratıyor, olm bugüne kadar maruz kaldığımız en iyisi olsa dahi sik sok batı mizahının çok üstünde bi kalite bu, ama dil bariyerinden dolayı adamların bundan tam anlamıyla haberdar olma şansı yok. yine de yarım yamalak aktarılmış haliyle bile dünyada japon korku sineması, latin amerika sert karakter draması, iskandinav tekinsizmi gibi ekollerden birisi olarak türk kara komedisi şeklinde yer edinebilecek bi tür bana kalırsa, ama bu türün örneklerinin çoğalması kaydıyla. türkiye üretir bu tarz mizahı, kaliteli bi mizah bu üstelik, türkiye'de batıdakinden çok farklı, çok daha tatlı bi mizahı yaşıyoruz gibime geliyor.
ülkenin kırması gereken çemberlerden birini kırmış muhteşem zeka ürünü dizi.
leyla ile mecnun bu çemberi hayli zayıflatmıştı. kırmak gibi dizisine kısmetmiş.
gülmek istiyoruz lan.
sağolun. güldürüyorsunuz. hem de ekrana püskürterek ani gülmeler şeklinde gülüyoruz.
Sokak röportajı bölümünde mağaradayken sahne girişlerinde ersoy sürekli bir yerlerden geliyor. kendisine nereden geliyorsun denildiğinde hiç öyle dolanıyordum ya diye cevap veriyor.
Elimizde iki ihtimal vardı:
1-Sıçıyor
2-31
Ve 3. Sezon 1. Bölümde anladık ki ersoy kakasını organize edemiyor.
Edit: aylar sonra entryi okurken fark ettim 3. Sezon 1. Bölüm de bizi 2. Ihtimale götürüyor.
