eski entrylerime şöyle bir göz atarken ne kadar utandım bilemezsin sözlük. eskiden gayet müslüman ve hatta ilginç düşüncelere sahip bir insanmışım ben. neyseki zamanla azaltarak bırakmışım.
standart anlamlarının dışında günümüz dijital çağında ayrı bir anlam da kazandı bu ifade. geçmişinden utanan insanlar artık geçmişlerini rahatlıkla modifiye edebiliyorlar. beğenilmeyen fotoğraflar siliniyor, hoşa gidilmeyen entryler kaldırılıyor. bu müdahelere açık ortamın getirisi de tabii doğallık ve samimiyetten kayıp oluyor. herkes kendisini en iyi şekilde pazarlamaya başladığında iş makineleşen, sektör haline gelen bir şeye dönüşüyor ve sosyal mecralar tamamen teşhircilik işine dönüşüyor. bu yöntemlere gerek iş için gerek aşk için başvuruluyor.
oysaki geçmiş öyle bir şey mi! insan okuyup eğitimli olduktan sonra eve gidip anasına köylü, cahil diye azar eder mi? babasından utanıyor diye onu saklayıp gizlemeye çalışır mı? beşer değil de insandan bahsettiğim göz önüne alındığında bunun cevabı haliyle hayır olacaktır. zaten insan o ki, olandan şikayet etmez. bir hadiste geçer, "dehre sövmeyiniz, dehr benim". olan olacağına varır, inanan için olanlar başıboş gerçekleşmez, hepsinin bir nedeni vardır, hepsi birinin kontrolünden geçer. cahil babanın/ananın da bir nedeni vardır. zaten okumayan birileri olarak eğitimli olacak halleri yok ya? onlar öyle olması gerekiyorlardı ve oldular. sen sen olmaya bak da olanla kavga etmektense ne olacağına emek sarf et!
sosyal merca geçmişlerine gelince, ne olacaktı ya? sen geçtin o yollardan, hepsinin izleri üzerinde. izlerden utanabilirsin, bu normal, ama daha büyük utanç ruhundaki hastalıkları temizlemek için acele etmemek. bırak geçmiş geçtiği haliyle orada dursun, sen yarından bahset!
geçmiş değiştirilemeyeceği için yersiz bir duygudur. biri geçmişte kötü bir şey yapmışsa pişman olup bir daha yapmaması gerekir. geçmiş utanmakla yaşanmamış olmaz.
