kendisini nostaljinin büyüsüne kaptıranlarda görünen kalıcı bir durumdur.
her çağın bohemlerinin bir kısmı geçmişte daha mutlu olacağına inanmıştır işte bu düşünce, mevcudiyetimizi sağlam temellere oturtamama durumunun getirdiği melankoli halinin, ruhumuza zehir gibi nüksetmesidir.
bu boşluğu doldurma çabası, sanatçıların eserlerinde farklı konulara kaymaya, bazı fikir çatışmalarında şiddetli çözümsüzlük ve çelişki yaşamalarına neden olmuştur.
aslında her insan bir sanatçı, en azından kendi kaderimizi kendimizin yazdığına inanıyorum bu durumda içinde boğulduğumuz tüm geçmişe dönme isteği ve mistik haller sadece varlığımızı açıklama çabasıdır. bu yüzden sanatçılar ölümün sıradanlığını fark edebilecek kadar aşık, bu yüzden bazıları çok dindar, bu yüzden bazıları komünist ya da bir akımın azılı temsilcileri.
bazen sebepsiz bir anda hüzün çöker kimilerine, sebebi içlerinde büyüyen boşluğu doldurmak olabilir. mesela bir kadına delicesine aşık olsa bir adam. o yaşamını bir kadınla anlamlandırmış olacak. bir şair şiiriyle, bir müzisyen şarkısıyla, bir servet avcısı asla çalışarak kazanamayacağı değerde ki inci küpelerine.
geçmişi özlemek, gelecekten beklentilerin azlığındandır. umut dolu bir insanın dünü özlemeye vakti kalmayacaktır.
