her yağmur damlasını bir meleğin indirdiğini söylediler bana da. "mucizeyi izle" diyordu sanki evren. çocuktum ve imrendim; melekleri ben de görebilmeliydim. çocuktum ve sihirli güçlerim var sanıyordum, her çocuk gibi. sanki bir kaç çırpınışta ben de uçabilecektim. her yağmur sonrası, ufka bakıp " bu gökkuşağını kim çiziyor? " diye düşündüm ben de.
mevsimler geçiyordu, her mevsimin son perdesinde bir şey oluyordu; kötü bir şey. ağlıyorduk.
daha kötü bir şey vardı fakat : hatırlıyorduk. sevinçlerimizden çok hüzünlerimizi hatırlıyorduk.
"yaşam bu çocuk, acısıyla tatlısıyla yaşayacaksın, güçlü olacaksın ki yıkılmayacaksın."
dedi herkes. söyleyenlere baktığımda, sadece "yıkılmak ne ki? " diyebildim.
çokça güzel vakitler geçirdim, arkadaşlarım oldu benim de ve sevgililerim. elbette çok sevdim hepsini ben de aldatıldım, kandırıldım ve çokça kan gördüm. çokça hata yaptım ama hiç yaralamadım çoğunuz gibi. herkes iyi olduğunu savunurken de ; "onca kötü insan nerede saklanıyor?" demek istedim.
şuursuzuz, kardeşlerim , hataları yaparken, insanları kırarken, kaybederken, yaralanırken hiç düşünmüyoruz. her şeyi bir yarışa çeviren insan zihniyeti'nin eseri bu da.onlar düzen bu dedi, bizler hep yara aldık ve yara açtık.
ahlaksızlığı aşılayıp, ahlaksızlaştığımızda ifşa ettiler bizi. sevmeyi aşılayıp, sevdiğimizde de rezil ettiler bizi. güçlü ol yıkılma derken neyi kastettiler? peki güçlü olduğumuzda neden yüzsüz ve pişkin dediler?
geçmişi unutma çabası mı? unutmayacağım, çabalamayacağım. söylediğiniz gibi, acısıyla tatlısıyla, yaptığım tüm hataları bağrıma basarak, öykünerek, ders alarak ya da devam ettirerek yanlışlılarımı, işte aynen bu şekilde yaşayacağım.
insan oldum çünkü, aslında çoktan mimlenmedik mi?
annemizin karnında kan emerken sevimliydikte şimdi nasıl herkes birilerini kötüleyip duruyor, herkes bir şeylerden nefret ediyor? insanlara ne olmuş böyle...
ileriye bakın kardeşlerim, sadece önünüze, kimseden ders almadan belki de. kendi çizgilerinizi kendiniz çizin, yazgınızı kendiniz yazın bazen ki yıkılmayın. unutmaya çalışmak, hatırlamaktan başka hiçbir şey değil. sıyrılın artık sadece ruhsunuz siz.
hafızaya format atılması lazımdır.
geçmişte mutlu her ne kadar anı varsa onlar depolanmalı; geri kalan anıları görmezden gelip zaanla yok etmeye çalışmak en iyi çözümdür. üstüne yeni ve güzel anılar eklenince zaten unutulur herşey. zaman da lazım tabi.
(bkz: zaman her şeyin ilacıdır)
ne kadar çabalarsanız unutmanız o kadar zor oluyor malesef. ama zaman içinde unuttuğunuzu fark ettiğinizde gülümseyerek yada hüzünle hatırlarsınız. zaman herşeyin ilacıdır, diye klasik bir cümle vardır ama doğrudur.
