insanlar bunu nasıl yapıyor biliyorum ama geçmişi hiç yaşanmamış gibi söküp atmayı keşke ben de becerebilseydim. Fazlasıyla geçmişine bağlı biri olduğumu fark ettim. Eski günlerimi, eski arkadaşlarımı ve yaşantımı sürekli özlüyorum.
Geleceğin daha iyilerini getireceğine inanmıyorum. Belkide bu hayattan beklediğin iyiliklerin ne olduğuyla alakalıdır.
Herkes hayatinin bir doneminde yasar bu hissi. Hatta hersey su 'an' gayet iyiyken bile. Simariklik mi kiymet bilmemezlik mi bilmiyorum hayattan cimdik bile yememisken durduk yere lise universite yillarimi ozleyip kendimi hic yere uzmek utandiriyo beni. Kendime kiziyorum. Insanlar neler yasiyor ya bunun icin mi uzucem kendimi diyorum. Cunku gecmise ozlem duymayan insan da var, agir travmalar yasayanlar var bu hayatta. Onlar gecmisi bir karanlik olarak gorur. Anmak bile istemez. Ne bileyim iste hayat herkese baska yuzunu gosteriyor malesef.
Sonuc olarak gecmis gecmiste kalmistir. Gelecekten yarindan korkmayin. Benim de endiselerim var ama hayat hep olala supper olmaz olamaz. Dimi?
geçmişte yaşanan güzel şeyleri gülümseyerek hatırlarken, mutluluklarımızı bir anda yok eden sabit noktaları hatırlayıp; bunlara dair pişmanlık duymaktır. geçmiş tamamen unutulamayacağı gibi, geçmişe bağlı yaşamak da insanı engeller ve yorar.
oscar wilde'ın ''kimse geçmişi geri satın alabilecek kadar zengin değildir.'' sözüne karşılık, barbara stanwick'in ''hep geçmişi yaşayan kişi yavaş yavaş çöker.'' önermesi unutulmamalıdır.
"...
hani şarkilar bizi bu kadar incitmezken,
hani körkütük sarhoşken gençligimizden,
daha biz kimseye küsmemiş,
daha kimse ölmemişken,
eskidendi, çok eskiden.
şimdi ay usul, yildizlar eski
hatiralar gökyüzü gibi gitmiyor üstümüzden
geçen geçti,
geceyi söndür kalbim
geceler de gençlik gibi eskidendi
şimdi uykusuzluk vakti."
insanın olmazsa olmazıdır. lise 3'e giden lise 2'yi, ortaokula giden ilkokulu, ilkokula giden okuldan önceki hayatını, daha da küçüğü sünnetten önceki halini özler.
bu hissi çok sık tatmayan hayırsız, düzenli aralıkla tadan vefalı, sık sık tadan melankolik, abartansa depresif olur genelde.
1 saniye öncesini özleyen çok depresif arkaşlarım var..
silmek istediğim duygulardan.
belki üstesinden gelmek eldedir. bir anlık ruhsuzlaşma çabalarıyla , kendini tanıyamaz hale gelip insan silebilir o günleri, anıları.. ama mutlu olmak varken, *, odun ve demirden kalbe sahip olma isteği neden?
hep bir şekilde geçmişi özleme hali, insanı yer bitirir..
hep o eski günleri arama, o geçenzamanların varlığını tekrar görme ve bir şekilde dönme hali.
o günlerin hatırlattıkları.. hissettirdiklerini tekrar yaşama isteği, o günlerin ağızda bırakan hoş tadını özlemek.
en fenası da o işte.
Bugününü, yarınını yaşayamayan insanların özlem duygusudur. Dolayısı ile, geçmişe duyduğu özlem, geçmişte yaşama isteği duyurur. Birey, ruhen geçmişte yaşamını sürdürür, ancak temel ihtiyaçlarını karşılamak için şimdi ki zamana gerek duyar.
Dolayısı ile yarını olmayan kişilerdir. Bugünde dahi yaşayamayan bir kişinin yarınlarının daha güzel olması da söz konusu olamaz. Bu nedenle her geçen gün geçmişe daha fazla saplanır.
