Herkes hayatinin bir doneminde yasar bu hissi. Hatta hersey su 'an' gayet iyiyken bile. Simariklik mi kiymet bilmemezlik mi bilmiyorum hayattan cimdik bile yememisken durduk yere lise universite yillarimi ozleyip kendimi hic yere uzmek utandiriyo beni. Kendime kiziyorum. Insanlar neler yasiyor ya bunun icin mi uzucem kendimi diyorum. Cunku gecmise ozlem duymayan insan da var, agir travmalar yasayanlar var bu hayatta. Onlar gecmisi bir karanlik olarak gorur. Anmak bile istemez. Ne bileyim iste hayat herkese baska yuzunu gosteriyor malesef.
Sonuc olarak gecmis gecmiste kalmistir. Gelecekten yarindan korkmayin. Benim de endiselerim var ama hayat hep olala supper olmaz olamaz. Dimi?
insanlar bunu nasıl yapıyor biliyorum ama geçmişi hiç yaşanmamış gibi söküp atmayı keşke ben de becerebilseydim. Fazlasıyla geçmişine bağlı biri olduğumu fark ettim. Eski günlerimi, eski arkadaşlarımı ve yaşantımı sürekli özlüyorum.
Geleceğin daha iyilerini getireceğine inanmıyorum. Belkide bu hayattan beklediğin iyiliklerin ne olduğuyla alakalıdır.
