Bunu şöyle ifade edebilirim,sadece derdimin 'hüptürük' olduğu zamanları özledim.Çünkü yıllar geçtikçe ister istemez bir ton olayın içinde buluyormuşsun kendini.Yorucu,fazlasıyla...
geçenlerde uzun zamandır görüşemediğim çocukluk arkadaşımın bi mesajı beni çok etkiledi;
-'küçüklük ne kadar güzeldi; sewdiğin çocuğu öp kaç.. aşk şarkılarını dinlemek yok. kutu kutu pense oynarken ne kadar mutluyduk. saklambaçta birbirimizin yerini söylemeye çalışırdık;; şimdi saklandığımız yeri kendimiz bile bilmiyoruz.. düştüğümüzde dizlerimiz kanıyordu, şimdi ise kalbimiz..reddedilme korkusu yoktu, çünkü bi kere ağlasak bizim olurdu; şimdi günlerce ağlıyoruz ama bizim değil başkasının oluyor..'
ne güzel ifade edilmişti; ki bu saturları okuyunca geçmişime duyduğum özlem burnumun direğini sızlattı..
bir yaşa kadar geçmiş, geleceğin önündeki engeldir. bir yaştan sonra da gelecek, geçmişin. henüz özleyecek kadar geçmişe sahip olmayanların anlayamayacağı şeydir. vakti vardır. anlayacaklardır.
Asıl olay dişini fırçalayacak bile vakit bulamamakta. Durum böyle olunca özlem duygunuz da kayboluyor. O değil de Sabah niye 6 da kalkıyoruz ki gerçekten ben anlamıyorum ama.
insan psikolojisinin bilinen en büyük açığıdır resmen bu hadise.
meselenin özü şudur ki geçmişte yaşadığımız şeyleri özetlerken acılarımız o anki kadar koyu gelmemekte, zihinlerimiz "kötü" olan şeylere ket vurduğu için silikleşen kötülüklere karşın yaşanan güzel şeylerin yoğunluğu fazlalaşmakta ve hatırlanabilirliği, netliği daha keskin bir şekilde kendisine yer bulmaktadır.
bundandır işte geçmişe hep hafif bir tebessümle bakıp da en katmerli acılarımız için dahi "vay be" derken "geçti" veya "azaldı" diye gene tebessüm edişimiz.
