ebeveyn gibi ya da nam-ı diğer iztuzu gibi değildir zaman,
adamın ağzının orta yerine çatır çatır sıçtığı gibi, üzerine tüy dikmekten de imtina etmez!
zamanı alt etmeye çalışmak nadiren gelir insanın aklına.
bir bok yemişsindir.
dersin ki"zamanı geri döndüremem ya"
bazen masum gözler vardır karşında. onlar muhtemelen masum değildir aslında. sen seçtiğine göre en az senin zekandadır. sadece aştan masumdur. yani sana olan duyguları için inanmayı seçmiştir.
egonun götü kalkar.
"ooo yeee bebeğim güzel bi hareketlenme oldu bende" dersin.
ama senin de çok iyi bildiğin gibi parkelerin küçük küçük götleri yoktur aslında.
kapı kollarının memeleri de.
"çok şey mi istiyorum ben?" diyen manyağın istediğidir aslında istediğin.
perkelerin küçük küçük götleri, kapı kollarının memeleri olmaması gibi.
beklersin sana inanmasını. inanır da.
egon uzayda, sen huzurdasındır...
oysa, "sana inanmayı seçiyorum; ama bir dahaki sefere ananı sikmek için hazırım" der içinden.
sen de inanırsın, dışından dediği "sana inanıyorum a' *
hayat ikili ilişkilerin zeka oyunlarıdır.
ve sen, hep game over ı gördüğün noktalara kilitlenirsin.
dersin ki; ya o "game over" yazmasaydı ne olurdu acaba?
insanlar zamanla doğar, zamanla büyür, zamanla ölürler.
geçen zamanı altetmeye çalışmak için yapılan her türlü çaba ve düşünce sırasında bile zaman geçmektedir.
(bkz: don quijote)
paradoks yaratmaktan, huzur kaçırmaktan, mutlu olamamaktan başka bir işe yaramayacağını bilen çok, maalesef uygulayan azdır.
çünkü geçen zamanı alt etmeye çalışmak demek, bedeni koştururken, ruhun ona yetişememesi demektir ki bu da ruh adına tam bir araftır.
