Bu aralar işe sürekli geç kalıyorum ve aşırı sinir bozucu bir durum ve günüm istemsiz kötü devam ediyor. Geçen gün de alarm kurmayı unutmuşum bir yıl boyunca ilk defa başıma geldi bu durum. Silkelenip kendime gelmem lazım.
Bazen geç kalmaktır hayat, bazen bir otobüse, bazen bir aşka, bazen bir güne bazen bir ömre... Ama kimbilir belki geç kaldığımızı düşünürken tam zamanında gelmişizdir.
en kötüsü hayata geç kalmaktır. yaşıyorken geç kalmak. sanki birileri, işim olacak işimi, eşim olacak eşimi, şans gelecek şansımı kapıyor gibi hissediyorum. ama sonrasında, salak mısın oğlum ne alakası var diyorum ve her şeyi bitiren ya da belki de başlatan hayırlısı olsun demekten başka bir şey diyemiyorum. ol deyince oldurana dua etmek istiyorum, çalışmaya çalışıyorum. neden ya neden bile diyemiyorum, sonra geçiyor çünkü. ve sonrasında yine aynı.
Geç kalmak, en kötüsü de kendine geç kalmaktır.
Bir gün durup soluklandığında anlarsın bunu. Düşüncelerin, yapmak istediklerin uzun bir liste halindedir kafanda. Şu işte olsun yaparım, bunu da bir halledeyim bakarım, daha zaman var ya gibi türlü bahanelerle kendine bahaneler üretirken. Hayatını kendin hariç herkes için yaşarken bulursun kendini. işte bunu düşündüğünde anlarsın geç kaldığını hayata, hayallere ve en çokta kendine geç kaldığını anlarsın.
Geç kalmak, en kötüsü de kendine geç kalmaktır.
Bir gün durup soluklandığında anlarsın bunu. Düşüncelerin, yapmak istediklerin uzun bir liste halindedir kafanda. Şu işte olsun yaparım, bunu da bir halledeyim bakarım, daha zaman var ya gibi türlü bahanelerle kendine bahaneler üretirken. Hayatını kendin hariç herkes için yaşarken bulursun kendini. işte bunu düşündüğünde anlarsın geç kaldığını hayata, hayallere ve en çokta kendine geç kaldığını anlarsın.
Hataları telafi etmek, doğru işleri yapmak için zaman geçse bile yine de yapmalıdır. Bazı şeyleri yapmak için geç kalmış sayılmazsınız. ilk fırsatta yapın.
otobüse geç kalırsın,
sınava geç kalırsın,
kalırsın da kalırsın..
sonra,
treni kaçırır aklının vagonları. yıllarca mal yüklüdür.. şimdiden sonra tac mahal'e yolculuk edersin. yedi harikadan biri diye mi veya anıt mezar diye mi azizim?
yolculuk ikramında çikolatalı kek bekleyen çocuk sevincindeyken başlar ahmet kaya, "gömün beni gömün beni bir başıma.."
o iki kere tekrar eder sen anla diye.
bi de sana geç kalmak diye bi'şey var azizim,
zeyrek yokuşunda öpülen evodoksiya mıyım ben? yoksa saat on buçuktan sonra gel diye ıslık çalan ıskartadan ayrılmış kendim mi?
sen bana öyle gelirken azadeli yürüme makamından, benim geç kalan taraflarım televizyon kanallarını değiştiriyor.
üçüncü sayfa haberlerine konu oluyoruz, hızlı hızlı okuyor bizi spiker.
bir gün sevgilim bir gün,
gelecekler cenaze namazımızı kılmaya,
geç kalacaklar bize.
her yere, istisnasız her yere geç kalıyorum.
her seferinde kendime önden ayar çekiyorum, '32 yaşına geldin, büyü artık biraz. tamam yarın 1 saat erkenden çıkacağım evden'
her seferinde sonuç yine aynı. hayır o aradaki zamanda ne yaptığıma dair de en ufak bir fikrim yok. saat 06.30'da da kalksam, saat 8.00'de de kalksam 08.30'daki işe geç kalıyorum.
"geç kalmış insanlarız biz. sevdiklerimizi hep bizden önce sevmişler. bizden önce kırmışlar yüreklerini, bizden önce üzmüşler. sevdiklerimiz hep bizden önce hayata küsmüşler. bizden önce kırılmış umutları, bizden önce bırakmışlar hayata tutunmayı. bize hep, bizden önceki hataları telafi etmek kalmış. payımıza bunlar düşmüş. hep uğraşmak, uğraşıp uğraşıp bir yere varamamak, bizden öncekilerin acısını çekmek, bilmediğimiz sebeplerden dolayı yapmadığımız hataların bedelini ödemek... yıldırmasa da bunlar bizi, yıpratmış be usta. yozlaşmışız, yoldan çıkmışız, umutlarımızı kırmışız teker teker. attığımız adımlar hep önceden atılmış. dinlediğimiz şarkılar, birilerine yakıştırdığımız satırlar hep daha önceden söylenmiş. sevdiklerimizin hayatını, hep bizden önce birileri mahvetmiş. hislerimizin aynısı hep birileri tarafından daha önce hissedilmiş. onlarla yaşanmış aşk dolu dizgin, onlarla kırılmış kalpler, onlarla başlamış isyan...
hep geç kalmışız biz. belki bir şarkı, belki bir aşk, belki bir hayat, belki de bir ömür boyu..."
